Ontroerende bijna dood ervaringen

Maggie O'Farrell schrijft in haar memoires over zeventien momenten waarop zij (bijna) in aanraking kwam met de dood.

Geroerd werd ik door het relaas over haar vele miskramen, kleine sterfgevallen die een stempel op haar leven hebben gedrukt. Maar ook het hoofdstuk over de ziekte uit haar kindertijd, die zij maar ternauwernood wist te overleven, vond ik indrukwekkend. O'Farrell wist mij heel dicht bij die sitauties brengen, en mij echt te laten meevoelen.

Niet alle verhalen zijn zo sterk. Soms is de dood een stom ongeluk, of een impulsieve actie die ernstige gevolgen kan hebben. Natuurlijk moet je niet zomaar de straat over rennen, alleen in zee gaan zwemmen, of die bergwandeling in verlaten gebied gaan maken. Maar ja, doen we allemaal niet wel eens iets onverstandigs...?

Als dit boek één ding laat zien is het dat de dood vele vormen kan aannemen. Van ongelukken, tot gezondheidsproblemen, tot dreigende sociale situaties. Het kan je onverwachts overvallen of langzaam besluipen. En het kan, wanneer je zoals O'Farrell een ernstig ziek kind hebt, een constante, dreigende aanwezigheid zijn.

Een boek dat mij meermaals een brok in mijn keel bezorgde en mij deed stilstaan bij mijn eigen sterfelijkheid en dat van de mensen om mij heen.

Aanrader!