Jongensboek met diepgang

“...ik die dacht onzichtbaar te zijn doordat niemand ooit meer dan een halve minuut aandacht aan me besteedde, was niet aan zijn blik ontsnapt. Een gevoel van dankbaarheid kneep mijn keel dicht - ik werd gezien, en wel door de enige in de hele wereld door wie ik gezien wilde worden…”

De veertienjarige Frans is na een gruwelijk ongeluk in een rolstoel beland en kan niet praten. Hij observeert het leven in het kleine dorpje waar hij woont, niet in staat echt deel te nemen.

En dan verschijnt Joe Speedboot, een stoere jongen die groots durft te dromen en lak heeft aan angst en conventies. Hij ontfermt zich over Frans en neemt hem mee op het ene na het andere onwaarschijnlijke avontuur.

Het is vlot geschreven, vol humor en met een vleugje absurdisme. De treffende observaties, poëtische zinnen en niet te vergeten de pijnlijke situatie van Frans geven het de nodige diepgang en in de tweede helft van het boek worden de jongens onvermijdelijk ingehaald door de realiteit. Ze moeten, net als iedereen, volwassen worden en hun dromen achter zich laten. Ze krijgen te kampen met verlies, jaloezie en de nodige liefdesperikelen.

Een boek met een onvergetelijke hoofdpersoon (niet Joe, maar de invalide Frans). Verassend, vermakelijk en goed getroffen.

Enig minpunt: het is wel echt een jongensboek en de weinige vrouwelijke personages komen er bekaaid van af.