Lieve, ontroerende Franse familieroman

Lou was altijd optimistisch. Een geliefde en gewaardeerde bewoonster van het eiland Île de Groix. Zij was degene die ervoor zorgde dat haar familie overeind bleef. Als ze overlijdt, weet haar man Jo dan ook niet goed hoe hij zonder haar verder moet. Hij voelt zich in de steek gelaten en merkt dat zijn relatie met zijn kinderen en kleinkinderen ook gelijk moeizamer verloopt. Bij de notaris hoort Jo dat Lou hem met een bijzondere missie heeft opgezadeld: hij moet zijn kinderen gelukkiger maken voordat hij de echte afscheidsbrief van Lou mag lezen.

Lorraine Fouchet (1956) is een gevestigde schrijfster, met meer dan vijftien boeken op haar naam. Haar vader was een prominente linkse activist tijdens de Tweede Wereldoorlog en sloot zich aan bij Charles de Gaulle. Van dit politieke engagement is echter weinig terug te vinden in de boeken van zijn dochter. Deze richten zich juist op kleine verhalen en persoonlijke gevoelens. In Het geluk van Lou komen een aantal autobiografische elementen naar voren waardoor het verhaal intiem aandoet. Fouchet komt bijvoorbeeld geregeld op Île de Groix, weet het een en ander over verdriet - verloor haar vader toen zij zeventien was - en heeft een achtergrond in medicijnen, hetgeen later in het boek van belang zal zijn.

Het geluk van Lou beschrijft een ontroerend verhaal, waarbij hier en daar een traantje gelaten zal worden. De personages zijn over het algemeen fijne, realistische mensen, allemaal met hun eigen kwaliteiten en gebreken.

Hoewel het als geheel een prima boek is, zijn er toch enkele haken en ogen die niet over het hoofd gezien kunnen worden. Eén van deze minpunten is dat het duidelijk niet alleen maar feelgood is, maar dat de rode draad altijd net iets te zoetsappig blijft, waar het beter bitterzoet kon zijn. Ondanks de grote hoeveelheid nare en vreemde gebeurtenissen, blijft de ondertoon vrolijk, hetgeen vaak niet aansluit bij wat er gebeurt in het verhaal.

Verder is de vorm waarin het verhaal geschreven is niet passend, maar wel begrijpelijk. Het boek begint namelijk als een ode, een soort brief, aan Lou. De personages schrijven aan Lou hoe het leven verder gaat zonder haar. Het is echter onlogisch wanneer er dan mensen voorgesteld worden, of omgevingen omschreven worden, terwijl dit overbodige informatie is omdat degene aan wie het geadresseerd is dit natuurlijk al weet. Zonder de omschrijvingen had de lezer wat meer fantasie nodig gehad, maar was de vorm meer tot zijn recht gekomen.

Omdat je als lezer went aan de stijl en toon van een roman, zijn de eerdergenoemde punten enkel storend in het begin van het verhaal. De plot van Het geluk van Lou is bijzonder spannend, leuk en droevig, waardoor je jezelf al gauw verliest in de sores en weelde van Jo, zijn kinderen en kleinkinderen. Ben je op zoek naar een boek met een voortdrijvend plot met een achtbaan aan emoties, waarbij je weinig hoeft na te denken, lees dan deze lieve Franse roman van Lorraine Fouchet.