Een ontroerende, grappige en gevatte bundel

Sylvia Witteman (1965) is journaliste en columniste en schrijft al jaren voor de Volkskrant. Daar begon ze met het schrijven over eten en het delen van recepten. Dit deed ze tot 2011 maar al sinds 2005 schrijft ze ook niet-culinaire columns. Zo nu en dan worden haar stukjes gebundeld en daar is al menig boek door verschenen. Thuis mag ik niet meer zeuren (2016) is daar de meest recente van.

Zoals gewoonlijk wordt de lezer meegenomen in het dagelijks leven van Witteman: naar de supermarkt, een keertje een terrasje pikken en een dagje thuis met de kinderen en huisgenoot P. Alles passeert de revue. Dit klinkt misschien wat saai, maar juist de herkenbaarheid in de routine en de alledaagse gebeurtenissen zorgen ervoor dat de lezer zich ermee kan identificeren. Die herkenbaarheid wordt versterkt door de constante link met de actualiteit. Uiteraard gaat het even over de Zwarte Pietendiscussie, voetbal, faillissementen van grote winkelketens en terrorisme. Allemaal thema’s waar Nederland constant mee bezig is. En het fijne is, als één van deze onderwerpen jou niet interesseert, gaat het over anderhalve bladzijde weer over iets totaal anders.

Elke bundel, of het nu gedichten, verhalen of columns betreft, bevat sterke, maar ook minder sterke delen.. Ook deze. Er zijn stukjes die irrelevant en oninteressant zijn. Deze zijn echter schaars en komen gelukkig nooit tweemaal na elkaar. Dat is vooral te danken aan Wittemans schrijfstijl. Elk willekeurig onderwerp wordt grappig, aandoenlijk of ontroerend met de woorden van deze bijzondere schrijfster. Het hoofdstuk ‘Rouwkraagjes’, over de dood van olifant Mumba in Artis heeft dit alle drie tegelijk. De familie olifanten die “rouwend bij haar stonden, vergeefs duwend en aaiend met die slurven”, ontroert. Vervolgens haalt Witteman de lezer uit het verdriet: “In de natuur trekt de kudde uiteindelijk verder, maar in Artis stuit je dan al gauw op praktische bezwaren, vertrapte kleuters en zo.” Daarna wordt het aandoenlijke feit verteld dat Mumba’s moeder verliefd is geworden op een nieuwe olifant. In slechts anderhalve bladzijde weet Witteman onze emoties alle kanten op te duwen.

Thuis mag ik niet meer zeuren is een genot om te lezen. Het leest vlot maar dat betekent niet dat het zonder na te denken te consumeren is. Gevatte opmerkingen en nieuwigheden - je kunt nog van alles leren van deze bundel. Wist jij bijvoorbeeld al hoe de straatnamen voor Monopoly vastgesteld zijn? En je kunt er nog lang van genieten ook, als je elke dag één stukje leest en niet verleid wordt om toch nog een hoofdstukje meer te lezen!