Een knap staaltje ontroerende schrijfkunst!

Complexe vriendschap tussen vier vrouwen in de herfst van hun leven.

Als hun vriendin Sylvie overlijdt, komen Wendy, Adele en Jude voor de laatste keer samen in Silvies strandhuis om de met gezamenlijke herinneringen gevulde woning leeg te ruimen voor de verkoop. Ieder worstelt op eigen wijze met de vergankelijkheid van uiterlijk schoon én vertoon, gemiste kansen en ouderdom. Het overlijden van hun dierbare vriendin legt hun vriendschap onder de loep en brengt de waarheid boven tafel.
Een grote rol is weggelegd voor Finn, Wendy’s hoogbejaarde hond, die net als de dames, aan het einde van zijn latijn is …

Auteur
Dr. Charlotte Wood AM (1965 Cooma, Australië) is een veelvuldig bekroonde Australische schijfster. Daarnaast bekleedde zij een aantal functies in de academische wereld, waaronder een gasthoogleraarschap aan de Australia Council fort he Arts. The Australian beschreef haar ‘een van onze meest originele en provocerende schrijvers.’

In tien hoofdstukken met wisselend perspectief schetst Wood de individuele belevingswereld en de door gezamenlijke ervaringen verweven levens van Wendy, Jude en Adele waarin hun gestorven vriendin nog levendig aanwezig is.

'Sylvie ging onzorgvuldig om met andermans spullen, maar dat werd haar altijd vergeven, en het was aan jezelf om te voorkomen, terug te halen, te herstellen. Als je je eigendommen aan Sylvie toevertrouwde, dan was dat op eigen risico.'

Parallel aan de overpeinzingen en pijnlijke tekortkomingen van de dames speelt Finn op erbarmelijke wijze een rol in hun bewustwordingsproces.

'De arme Finn zat ineengedoken te trillen in een hoek. Wendy liep naar hem toe, nam zijn vieze snuit teder in haar hand en gooide een theedoek op de beschamende plas op het linoleum.'

In een prachtige schrijfstijl, doorspekt met vileine humor en treffende sfeerbeelden schetst Charlotte Wood een gevoelig en geloofwaardig verhaal over vriendschap, verlies, zelfacceptatie en nieuwe kansen.

'De droge schildjes en vellen ritselden terwijl de herrezen schepsels uit hun dode zelf gleden en wegglipten. Je moest je ontworstelen aan wat jou ooit had beschermd.'

Een knap staaltje ontroerende schrijfkunst!