Gemiste spanning

Wat gebeurt er wanneer je mensen in één wereld stopt met vampiers, weerwolven en wezens die zich kunnen transformeren tot een uil of een kraai? Die vraag wordt beantwoord in het eerste boek van de serie De Anderen van Anne Bishop.  

Meg is op de vlucht. Ze is een bloedprofeet en ziet visioenen wanneer ze in haar eigen huid snijdt. Ze komt terecht in het Stadspark, het gedeelte waar de Anderen wonen en tot haar grote geluk is Wolf Simon op zoek naar iemand die als contactpersoon kan fungeren tussen de Anderen en de mensen. Meg neemt de baan aan, maar hoe lang is ze veilig in het Stadspark? Wat als haar achtervolgers haar weten te vinden?  

Het gegeven van De Anderen is erg leuk en origineel. De Anderen bestaat uit een groep van wezens die de natuur dienen. Vampiers, weerwolven, uilen, beren. Ze wonen allemaal in een stadspark en gedragen zich meer als een dier dan als een mens. Mensen zien zij vooral als een lekker hapje. Deze kijk op de bekende wezens zie je niet heel vaak en dat zorgt ervoor dat je erg nieuwsgierig wordt naar het boek.  

De verwachtingen worden in de eerste hoofdstukken goed waargemaakt. Wolf Simon werkt in een boekhandel, waar ook mensen mogen komen en de hele situatie is ontzettend leuk neergezet. Mensen die bang zijn voor de wolf bij de deur, maar ook de gedachtegangen van Simon geven meteen weer hoe de Anderen denken en doen. En dan komt daar Meg…  

De komst van Meg is eigenlijk direct een keerpunt in het boek. Meg wordt de contactpersoon en het is haar taak om pakketjes te versturen. Deze bezorgt ze met een stel pony’s. Passages lang wordt hier aandacht aan besteed. Meg bezorgt pakjes, verzorgt pony’s, ze bezorgt nog meer pakjes en welja, laten we nog eens de pony’s verzorgen. Ondertussen maakt ze kennis met alle Anderen die in het Stadspark wonen en iedereen mag haar eigenlijk vrijwel direct. Waarom? Nou ja, ze mogen haar gewoon. Een echt goede onderbouwing ontbreekt.  

Dit maakt het grootste gedeelte van het boek ontzettend eentonig en saai. Spanning ontbreekt, want Meg lijkt helemaal niks verkeerd te kunnen doen. Soms zitten er wel wat spannende stukjes in het verhaal, waardoor je merkt dat er dreiging aanwezig is, maar eigenlijk is dit minimaal. Er had zoveel interessants gedaan kunnen worden met deze wereld en de situatie, en vooral met Megs talent om visioenen te zien, maar in plaats daarvan zien we wederom hoe Meg pakketjes bezorgt en hoe iedereen haar lief en aardig vindt.  

Wanneer de spanning eindelijk toch komt, is het eigenlijk veel te laat en is het moeilijk je goed te kunnen identificeren met bepaalde personages en gebeurtenissen. Een ander nadeel is dat het niet duidelijk is wat er buiten het Stadspark is. Zitten de steden van mensen hier direct tegenaan? Waar komen de mensen vandaan die naar het Stadspark gaan? Hoe ver zijn andere steden verwijderd? Wat voor een omgeving is het? Niks wordt uitgelegd, waardoor het allemaal erg vlak voelt. Vooral omdat personages wel weggaan naar andere steden, of juist het Stadspark bezoeken en dus ergens anders vandaan komen.  

Het boek Rode Letters heeft wel een zeer vlotte schrijfstijl en er zit de nodige humor in het boek. Het is te hopen dat deel twee van de serie wat dieper ingaat op bepaalde vragen en dat Meg wat meer doet dan alleen post bezorgen.