Lezersrecensie
9/11
Jim Dwyer (+2020) was een journalist en columnist van de NY Times. Winnaar van de Pulitzer-prijs in ’95 en in ’92 als lid van een team met een artikel over een metro ontsporing in Manhattan. Hij stierf aan longkanker.
Kevin Flynn is onderzoeksredacteur die met zijn werk ervoor zorgde dat de NY Times verschillende Pulitzer prijzen kon verzilveren.
Het boek
Het boek kreeg de titel 102 minuten. Het herbergt het verhaal vanaf het moment dat het eerste vliegtuig de noordelijke World Trade Center toren raakt, tot het moment dat diezelfde toren na 102 minuten als laatste van de twee torens instort.
Mijn gedacht
Dit boek is tot stand gekomen door gebruik te maken van afgenomen interviews, boodschappen op antwoordapparaten, e-mails en radioberichten tussen reddingswerkers.
Als eerste bevat het boek zeer veel gedetailleerde informatie waardoor het soms wat saai overkomt. Dit boek zal ook waarschijnlijk enkel maar opgenomen worden voor lezers die echt op zoek zijn naar informatie over deze aanslag.
Je moet ook weten dat dit geen gewoon verhaal is maar een opsomming van gebeurtenissen in beide torens. Er wordt soms zelfs per minuut gewisseld van locatie en van mensen.
Ondanks die saaiheid wel een zeer interessant boek. Ja, ik weet dat dat een beetje raar klinkt maar ik vond het zeer interessant maar soms echt wel aan de ietwat saaie kant door het opsommen van alle cijfers en dergelijke. Het is een boek dat zeker binnenkomt bij het lezen. Flynn en Dwyer hebben op een aangrijpende manier de emoties die de mensen in de torens voelden op papier gezet en een tijdslijn gecreëerd die je meesleurt van inslag tot instorting.
Het volledig begrijpen van hoe ze zich moeten gevoeld hebben zit er waarschijnlijk enkel maar in als je zelf in zo’n situatie beland, wat hopelijk nooit gebeurt. Maar beide auteurs zijn er toch redelijk goed in geslaagd het begrijpbaar te maken.
Doordat je alles ziet door de ogen van verschillende mensen, van reddingwerkers tot slachtoffers. Van mensen in de torens tot mensen erbuiten, krijg je echt wel een volledig beeld geschetst van die 102 minuten.
Het en der zorgen afbeeldingen voor een extra uitleg bij de tekst en een epiloog trekt je als lezer nog mee naar een gebeurtenis in de uren na de laatste instorting. Waarna nog een lijst komt van de slachtoffers.
Conclusie
Een aangrijpend boek over een aanslag waar vele mensen nog steeds over zullen weten waar ze op dat moment mee bezig waren toen ze het nieuws vernamen. Een zeer goeie poging om begrijpbaar te maken hoe de betrokkenen zich moeten gevoeld hebben maar ook een boek dat de pijnpunten blootlegt waar het misliep in communicatie en reddingswerk.
Kevin Flynn is onderzoeksredacteur die met zijn werk ervoor zorgde dat de NY Times verschillende Pulitzer prijzen kon verzilveren.
Het boek
Het boek kreeg de titel 102 minuten. Het herbergt het verhaal vanaf het moment dat het eerste vliegtuig de noordelijke World Trade Center toren raakt, tot het moment dat diezelfde toren na 102 minuten als laatste van de twee torens instort.
Mijn gedacht
Dit boek is tot stand gekomen door gebruik te maken van afgenomen interviews, boodschappen op antwoordapparaten, e-mails en radioberichten tussen reddingswerkers.
Als eerste bevat het boek zeer veel gedetailleerde informatie waardoor het soms wat saai overkomt. Dit boek zal ook waarschijnlijk enkel maar opgenomen worden voor lezers die echt op zoek zijn naar informatie over deze aanslag.
Je moet ook weten dat dit geen gewoon verhaal is maar een opsomming van gebeurtenissen in beide torens. Er wordt soms zelfs per minuut gewisseld van locatie en van mensen.
Ondanks die saaiheid wel een zeer interessant boek. Ja, ik weet dat dat een beetje raar klinkt maar ik vond het zeer interessant maar soms echt wel aan de ietwat saaie kant door het opsommen van alle cijfers en dergelijke. Het is een boek dat zeker binnenkomt bij het lezen. Flynn en Dwyer hebben op een aangrijpende manier de emoties die de mensen in de torens voelden op papier gezet en een tijdslijn gecreëerd die je meesleurt van inslag tot instorting.
Het volledig begrijpen van hoe ze zich moeten gevoeld hebben zit er waarschijnlijk enkel maar in als je zelf in zo’n situatie beland, wat hopelijk nooit gebeurt. Maar beide auteurs zijn er toch redelijk goed in geslaagd het begrijpbaar te maken.
Doordat je alles ziet door de ogen van verschillende mensen, van reddingwerkers tot slachtoffers. Van mensen in de torens tot mensen erbuiten, krijg je echt wel een volledig beeld geschetst van die 102 minuten.
Het en der zorgen afbeeldingen voor een extra uitleg bij de tekst en een epiloog trekt je als lezer nog mee naar een gebeurtenis in de uren na de laatste instorting. Waarna nog een lijst komt van de slachtoffers.
Conclusie
Een aangrijpend boek over een aanslag waar vele mensen nog steeds over zullen weten waar ze op dat moment mee bezig waren toen ze het nieuws vernamen. Een zeer goeie poging om begrijpbaar te maken hoe de betrokkenen zich moeten gevoeld hebben maar ook een boek dat de pijnpunten blootlegt waar het misliep in communicatie en reddingswerk.
1
Reageer op deze recensie
