Lezersrecensie
Fotografie onder moeilijke omstandigheden
Voor veel mensen is de keuze maken tussen ‘werken om te leven’ of ‘leven om te werken’ niet zo makkelijk. Sommige kiezen dat het leven boven werk gaat en andere leven liever dan te werken. Een deel kan de keuze nu eenmaal niet maken. Lynsey Addario is een fotografe die de keuze ook niet zo makkelijk kan maken tussen leven of werken. Soms komt dat leven zelfs in gevaar door het werken.
Ik las het boek Dit is wat ik doe, fotograferen in tijden van liefde en oorlog.
Toen ik aan dit boek begon was Addario een nobele onbekende. Dus was het eerste wat ik deed wat informatie opzoeken over haar. Maar even rewind, waarom koos ik een boek over een onbekende persoon om te lezen??? Awel, ik zal het u een vertellen he.
1/ Het gaat over een fotograaf. (Toch logisch als je zelf fotografie gestudeerd hebt.)
2/ Het gaat over reportagefotografie. (Een tak van de fotografie die ik zelf ook wel graag wil doen.)
3/ Het gaat over oorlogsgebieden. (Gebieden waar ik liever over lees dan er zelf te verblijven.)
Maar nu even terug naar Addario. Ze is een Amerikaanse foto journaliste die conflicten, humanitaire problemen, en vrouwen fotografeerde in het midden oosten en Afrika. Fotografe voor The New York Times en National Geographic. Ze fotografeerde in Afghanistan, Libië, Irak, Libanon, Darfoer, Somalië, Congo, Jemen, Syrië en nu Oekraïne.
Ze schreef het boek Dit is wat ik doe over haar persoonlijke leven en haar professionele leven en start net na de aanslagen op de wtc torens.
Het is dan ook meer een verhaal dan een fotoboek. Er staan natuurlijk wel foto’s in maar het grootste deel is tekst. Tekst die je meevoert vanaf het eerste moment dat je begint met lezen. Addario voert je langs de gekende conflicten, die in het journaal de revue gepasseerd zijn, maar belicht ze vanuit een zeer dichtbije oogpunt. Ze staat er echt tussen te fotograferen met soms wel eens een ontvoering tot gevolg.
Zeer vlot en spannend geschreven. Geen, of toch niet veel, technische mombojambo over instellingen of fotografiematerialen.
Doorgeen het verhaal neemt ze je mee, niet enkel in haar professionele leven maar ook persoonlijk. Het alleen zijn, de drive om niet te vluchten van het front maar er dichter bij te gaan trekken. Met gevaar van eigen leven. Ze legt uit wat dit doet met haar familie die thuis achterblijft. In de warmte van het thuisfront maar met een koude plaats in hun hart totdat ze Addario terug horen met de melding dat alles in orde is. Relaties die op de klippen lopen door haar gedrevenheid om de waarheid te tonen aan de medemens, waardoor haar vriendjes zeer veel alleen zitten en soms hun vertier elders gaan gaan zoeken.
Een verhaal dat leest als een thriller, terwijl je weet dat het allemaal echt gebeurt is, en dan nog eens de confrontatie met de lezer aangaat door alles in de Ik-vorm weer te geven. Zo kun je niet wegkijken van de gebeurtenissen want Addario sleurt je gewoon mee in de waanzin dat haar leven vormt en waar ze niets aan wil veranderen. Alhoewel het moederschap haar misschien toch wel wat voorzichtiger gemaakt heeft.
Een zeer mooi verslagwerk over waar de foto’s en informatie vandaan komen die wij als nieuwslezer op tv zien of lezen in de kranten. Een verslagwerk die de moeilijkheid aantoont en de moeite die de fotograaf er moet insteken om de info te kunnen fotograferen. Terug iets wat op mij overkomt als het verborgen (en soms ongeweten) werk van de fotograaf.
Her en der in het boek worden er foto’s geplaatst, foto’s die toch een extra laag van verstaanbaarheid krijgen na het lezen van de hoofdstukken.
Reportagefotografie spreekt me wel aan om zelf te gaan doen maar geen haar aan mijn hoofd die eraan denkt dit in oorlogsgebied te gaan doen. Liever wedstrijden of boek feestjes, of eens iemand volgen die een speciale hobby heeft. Maar verder dan iemand die in een schietclub met pistolen schiet ga ik niet als het gaat over gevaar voor mijn eigen leven. Maar iemand moet het doen en daar is dan Lynsey Addario. Ik kan dit boek zeker aanraden en hen die interesse hebben in dit soort persoonlijke verhalen.
Allemaal nog veel leesplezier gewenst, en indien je op reist vertrekt, veel plezier, goed weer en toch wat leesplezier gewenst.
Ik las het boek Dit is wat ik doe, fotograferen in tijden van liefde en oorlog.
Toen ik aan dit boek begon was Addario een nobele onbekende. Dus was het eerste wat ik deed wat informatie opzoeken over haar. Maar even rewind, waarom koos ik een boek over een onbekende persoon om te lezen??? Awel, ik zal het u een vertellen he.
1/ Het gaat over een fotograaf. (Toch logisch als je zelf fotografie gestudeerd hebt.)
2/ Het gaat over reportagefotografie. (Een tak van de fotografie die ik zelf ook wel graag wil doen.)
3/ Het gaat over oorlogsgebieden. (Gebieden waar ik liever over lees dan er zelf te verblijven.)
Maar nu even terug naar Addario. Ze is een Amerikaanse foto journaliste die conflicten, humanitaire problemen, en vrouwen fotografeerde in het midden oosten en Afrika. Fotografe voor The New York Times en National Geographic. Ze fotografeerde in Afghanistan, Libië, Irak, Libanon, Darfoer, Somalië, Congo, Jemen, Syrië en nu Oekraïne.
Ze schreef het boek Dit is wat ik doe over haar persoonlijke leven en haar professionele leven en start net na de aanslagen op de wtc torens.
Het is dan ook meer een verhaal dan een fotoboek. Er staan natuurlijk wel foto’s in maar het grootste deel is tekst. Tekst die je meevoert vanaf het eerste moment dat je begint met lezen. Addario voert je langs de gekende conflicten, die in het journaal de revue gepasseerd zijn, maar belicht ze vanuit een zeer dichtbije oogpunt. Ze staat er echt tussen te fotograferen met soms wel eens een ontvoering tot gevolg.
Zeer vlot en spannend geschreven. Geen, of toch niet veel, technische mombojambo over instellingen of fotografiematerialen.
Doorgeen het verhaal neemt ze je mee, niet enkel in haar professionele leven maar ook persoonlijk. Het alleen zijn, de drive om niet te vluchten van het front maar er dichter bij te gaan trekken. Met gevaar van eigen leven. Ze legt uit wat dit doet met haar familie die thuis achterblijft. In de warmte van het thuisfront maar met een koude plaats in hun hart totdat ze Addario terug horen met de melding dat alles in orde is. Relaties die op de klippen lopen door haar gedrevenheid om de waarheid te tonen aan de medemens, waardoor haar vriendjes zeer veel alleen zitten en soms hun vertier elders gaan gaan zoeken.
Een verhaal dat leest als een thriller, terwijl je weet dat het allemaal echt gebeurt is, en dan nog eens de confrontatie met de lezer aangaat door alles in de Ik-vorm weer te geven. Zo kun je niet wegkijken van de gebeurtenissen want Addario sleurt je gewoon mee in de waanzin dat haar leven vormt en waar ze niets aan wil veranderen. Alhoewel het moederschap haar misschien toch wel wat voorzichtiger gemaakt heeft.
Een zeer mooi verslagwerk over waar de foto’s en informatie vandaan komen die wij als nieuwslezer op tv zien of lezen in de kranten. Een verslagwerk die de moeilijkheid aantoont en de moeite die de fotograaf er moet insteken om de info te kunnen fotograferen. Terug iets wat op mij overkomt als het verborgen (en soms ongeweten) werk van de fotograaf.
Her en der in het boek worden er foto’s geplaatst, foto’s die toch een extra laag van verstaanbaarheid krijgen na het lezen van de hoofdstukken.
Reportagefotografie spreekt me wel aan om zelf te gaan doen maar geen haar aan mijn hoofd die eraan denkt dit in oorlogsgebied te gaan doen. Liever wedstrijden of boek feestjes, of eens iemand volgen die een speciale hobby heeft. Maar verder dan iemand die in een schietclub met pistolen schiet ga ik niet als het gaat over gevaar voor mijn eigen leven. Maar iemand moet het doen en daar is dan Lynsey Addario. Ik kan dit boek zeker aanraden en hen die interesse hebben in dit soort persoonlijke verhalen.
Allemaal nog veel leesplezier gewenst, en indien je op reist vertrekt, veel plezier, goed weer en toch wat leesplezier gewenst.
2
Reageer op deze recensie