Soms te weinig spanning.

Fantasieverhalen zijn toch meestal wel dikkere boeken dan thrillers of Ya. Bernhard Hennen kent er ook wel wat van om kleppers te schrijven. Ocharme, mijn polsen en schouders. Elfenlicht heeft een zevenhonderd pagina’s, waarvan 687 pg’s het verhaal vormen. De eerste twee boeken van Hennen in deze reeks vond ik wel goed maar of ik deze ook zo goed vind ga je moeten lezen hieronder. Geen fan van fantasie verhalen of van mijn schrijfstijl, dan sla je beter deze blog over hoor.
Voor zij die hem niet kennen even de auteur in het voetlicht plaatsen.
Hennen, je hoort het wel een beetje aan zijn naam, is een Duitse auteur. Meerbepaald een fantasie auteur die in Duitsland als één van de beste gerekend wordt in dit genre. Met een studie Germanistiek en geschiedenis op zak begon hij met schrijven en kwam rond 1990 zijn eerste boek uit De elfen. Dat jaartal haalde ik van Wikipedia, dus indien niet juist, don ’t shoot me.
De reeks van De elfen bestaat uit zo’n vijftal boeken die toch allemaal een redelijke dikte hebben qua pagina’s.
Elfenlicht is het derde boek in deze reeks.
Het verhaal is dat elfenkoningin Emerelle een drastische maatregel neemt om de trollen te beletten om de elfen te overrompelen en te verslaan. Ze gaat zo ver dat ze het evenwicht van de eeuwenoude alfenpaden verstoort. Ollowain wordt op missie gestuurd maar die loopt anders dan verwacht. De dreiging van de trollen blijft oplopen en niemand weet wie de overhand zal nemen en wie de verslagen partij zal zijn.
Het verhaal voelt anders aan dan de vorige twee boeken. Minder vlot, of misschien ligt dat aan mij? Ik verloor nu en dan wel eens het verhaal. Ik miste hier en daar toch wat extra spanning. Vooral in het begin van het boek. Naarmate het einde naderde kwam die spanning wel terug in het verhaal.
Er zit een tijdssprong in het verhaal die voor mij redelijk wat gaten laat in het verhaal. Zaken die gebeuren waarvan ik graag wat meer info had gehad over hoe het zover gekomen is.
De personages zijn wel wat gegroeid ten opzichte van het vorige boek. Of toch wat ik me erover herinner want al tijdje geleden dat ik het gelezen heb. Ollowain en Emerelle blijven zowat de hoofdpersonages maar Ganda neemt ook wel een mooi stuk voor haar rekening. Doorheen het verhaal blijven ze groeien. Zelfs de andere nevenpersonages krijgen hun groei en bepalen elk wel een richting in het verhaal.
Zoals vermeld groeit de spanning naarmate het boek vordert en op het einde zitten er toch nog wat verrassingen die tevoorschijn springen. Sommige zaken zag ik al aankomen maar niet alles. Het verhaal wordt wel afgesloten maar er zijn nog een paar draden waarvan ik wel benieuwd ben hoe die in het volgende boek zullen evolueren.
Doorheen het verhaal zijn er her en der teksten in een andere schrijfstijl te vinden. Teksten uit geschriften die de geschiedenis nog wat meer toelichten doorheen het verhaal.
Wat ik een goed idee vind qua reizen in dit verhaal is het gebruik van de Alfenpaden die bereikbaar zijn via de Alfenpoorten. Een reismanier die de personages vlot van de ene naar de andere plek laten reizen maar die niet altijd zonder gevaar is.
Zo kan er altijd wel eens een boek in een reeks zitten dat wat minder aanvoelt dan de reeds gelezen boeken. Ik denk dat het ook niet makkelijk is om het niveau van een reeks op peil te houden zonder hier en daar eens een zakje te hebben. Maar ik ben dan ook geen auteur want bij mij zou het na een paar zinnen waarschijnlijk al in een zakje zitten. Alle, op naar het volgende boek. Deze keer een jeugdboek waarover ik zal bloggen, als ik hem uitlees. De laatste tijd al paar boeken aan de kant gelegd omdat ze me niet konden bekoren. Ligt het aan de boeken of ligt het aan mezelf? Wie zal het zeggen.