Geen gewone Sci-Fi

Op facebook en Hebban werd ik op de hoogte gebracht dat Esther Gerritsen een boek had uitgebracht met de titel Gebied 19. Toen op Hebban een leesclub georganiseerd werd heb ik toch even mijn kans gewaagd en gelukkig mocht ik meedoen.
Esther Gerritsen is een Nederlandse schrijfster die toneel en proza schrijft. Naast columniste voor de Volkskrant schrijft ze ook romans en scenario’s voor tv series en film. In 2014 kreeg ze de Frans Kellendonkprijs voor haar volledige oeuvre.
Het verhaal
Tomas wordt de dag na zijn huwelijk wakker en bemerkt dat zijn kersverse bruid nergens te bekennen is. Terwijl hij de hond uitlaat start hij zijn zoektocht naar haar. Bij het buurthuis drommen de mensen samen en daar blijkt dat er een verandering gebeurt, is op aarde. Iedereen wist dat het er zat aan te komen behalve Tomas. Iedereen onder de veertig of die van belang is is verdwenen. De rest is achtergebleven op aarde.
Mijn gedacht
Volgens de korte inhoud en de opmaak van de cover kreeg ik de indruk dat Gebied 19 een pure sci-fi ging zijn. Maar deze gedachte is blijkbaar echt te kort door de bocht geweest.
Gebied 19 gaat niet over een andere planeet maar over een gebied in de hersenen. Gebied 19 is een stuk in de visuele schors waar, als er aan gewerkt wordt, traumatische ervaringen te neutraliseren waardoor de mens gelukkiger wordt.
Dit gebied in de hersenen is wel degelijk een groot thema in dit boek.
De schrijfstijl is zeer vlot. Het leest lekker weg en het niveau blijft doorheen het verhaal wel op niveau. Het is een stijl waar je doorheen vliegt maar toch alle nuances van het verhaal oppikt.
Doorheen het boek blijf je continu alles beleven vanuit de nabijheid van Tomas. Tomas is altijd in beeld en er wordt niets verteld zonder dat hij aanwezig is.
De personages leer je op een degelijke manier kennen en met Tomas en Suzanne kreeg ik de beste band. Tomas is het best uitgewerkte personage die dan ook het meeste van het verhaal draagt. De andere personages hebben elk hun eigen manier om bij te dragen aan het verhaal.
Het slot
Het einde van het verhaal bevat niet zoveel verrassingen maar geeft ook niet alle antwoorden die ik zocht. Het sci-fi gedeelte blijft wat op de achtergrond en is onderontwikkeld ten opzichte van de rest van het verhaal waardoor er voor mij nog wat restvragen zijn. Maar dan meer technische vragen over de sci-fi waar ik graag antwoord op kreeg.
Conclusie
Een verhaal met op de achtergrond wat sci-fi tinten. Een verhaal waar gebied 19 in onze hersenen, een grote rol mag gaan spelen. Literaire sci-fi kwam ik tegen in een artikel op Hebban en dat past inderdaad wel bij dit boek. Een vlotte schrijfstijl waardoor het boek rapper uit is dan gedacht maar zonder de nuances in het verhaal niet op te pikken.
Dit is wel een soort verhalen waarvan ik er meer wil van lezen. Als ze allemaal van het niveau zijn als Gebied 19 zou dit echt ideaal zijn. Zeer blij dat ik deze leesclub meegedaan heb en natuurlijk het boek gelezen heb. Terug eentje om af te vinken van mijn lijst.