Lezersrecensie
Van vaders, zonen, misdaad en straf
Soms kan een keuze van een schrijver verkeerd uitpakken en ertoe leiden dat je als lezer lang op een dwaalspoor belandt. De eerste bladzijden van O'Hagans Caledonian Road leidden daar voor mij toe: een lijstje met hoofdrolspelers en hun beschrijving maakte dat ik met een verkeerde verwachting het boek ging lezen. Het boek was namelijk uitermate goed te volgen zónder die lijst: niet ieder personage was zo belangrijk dat ie een zoveel extra aandacht verdiende.
Als je als lezer gewoon had kunnen beginnen met de lotgevallen van Campbell Flynn, had je er best goed doorheen gekomen. Een man in penopauze, op zoek naar de eeuwige jeugd, met name ook door het gemis van een goed contact met zijn eigen zoon. In zijn student Milo vindt hij een jonge medestrijder, die hem op paden brengt die hij misschien achteraf bezien beter niet had kunnen bewandelen.
Flynn heeft een boek geschreven over Vermeer, toch een van de meest raadselachtige, onbekende schilders uit de Gouden Eeuw, heeft constante geldnood, worstelt met zijn verleden in een buitenwijk van Glasgow met ouders die aan de rand van de samenleving bivakkeerden, is omhoog getrouwd en heeft last van een onderhuurder die zijn kapitale villa niet wil verlaten en eigenlijk alleen op geld uit is. En ál die lijnen worden uitgewerkt in dit boek; het is me wat...
Flynn belichaamt voor de in de ondergrondse bendecultuur gewortelde Milo het kwaad. Het is het kwaad dat opkomt bij een zoon door de dood van zijn door de maatschappij niet goed begrepen (want - dodelijk in Engeland - van Ethiopische oorsprong) moeder.
Moeders en zonen, vaders en zonen, je weer jong voelen: het zijn - naast het verrotte Britse systeem waar mensen van stand onaantastbaar lijken - thema's die O'Hagan aftast in zijn boek. Daarnaast lijkt elke jongere in het boek aan het strijden te zijn met zijn of haar geaardheid en daarmee een kloof op te werpen tussen hen en de oudere generatie.
Waar vaders strijden voor erkenning in het heersende establishment, zijn de zonen meer bezig met snel scoren. Flynns zoon Angus doet dat op melodramatische operettemanier, maar zijn Oxford-studiemaatje Yuri Burkov kiest voor criminaliteit. Keuzes van de heersende klasse vormen een belangrijke verhaallijn; ze leiden in het laatste gedeelte van het boek, als het lezen veel makkelijker gaat, tot dramatische taferelen.
Andrew O'Hagan spaart niemand in zijn boek. Er zijn feitelijk geen goede mensen: ieder individu handelt in eigen belang. Nou ja, op één na: de Poolse moeder van Milo's vriendin en tegelijkertijd moeder van een mensenhandelaar heeft dan wel een beetje boter op haar hoofd en is zó Pools-Katholiek dat ze niet zo veel snapt van homoseksualiteit, maar in the end toont zij haar menselijkheid, ver weg van Caledonian Road, in het Poolse Bialystok.
O'Hagan schrijft een man over zijn tijd: vol impliciet woke, drugs, bitcoins en hackersproblematiek .De verwikkelingen zijn menigvoud, maar voor de lezer die het te veel werk vond: het wordt een TV-serie. Ik kijk er nu al naar uit.
Als je als lezer gewoon had kunnen beginnen met de lotgevallen van Campbell Flynn, had je er best goed doorheen gekomen. Een man in penopauze, op zoek naar de eeuwige jeugd, met name ook door het gemis van een goed contact met zijn eigen zoon. In zijn student Milo vindt hij een jonge medestrijder, die hem op paden brengt die hij misschien achteraf bezien beter niet had kunnen bewandelen.
Flynn heeft een boek geschreven over Vermeer, toch een van de meest raadselachtige, onbekende schilders uit de Gouden Eeuw, heeft constante geldnood, worstelt met zijn verleden in een buitenwijk van Glasgow met ouders die aan de rand van de samenleving bivakkeerden, is omhoog getrouwd en heeft last van een onderhuurder die zijn kapitale villa niet wil verlaten en eigenlijk alleen op geld uit is. En ál die lijnen worden uitgewerkt in dit boek; het is me wat...
Flynn belichaamt voor de in de ondergrondse bendecultuur gewortelde Milo het kwaad. Het is het kwaad dat opkomt bij een zoon door de dood van zijn door de maatschappij niet goed begrepen (want - dodelijk in Engeland - van Ethiopische oorsprong) moeder.
Moeders en zonen, vaders en zonen, je weer jong voelen: het zijn - naast het verrotte Britse systeem waar mensen van stand onaantastbaar lijken - thema's die O'Hagan aftast in zijn boek. Daarnaast lijkt elke jongere in het boek aan het strijden te zijn met zijn of haar geaardheid en daarmee een kloof op te werpen tussen hen en de oudere generatie.
Waar vaders strijden voor erkenning in het heersende establishment, zijn de zonen meer bezig met snel scoren. Flynns zoon Angus doet dat op melodramatische operettemanier, maar zijn Oxford-studiemaatje Yuri Burkov kiest voor criminaliteit. Keuzes van de heersende klasse vormen een belangrijke verhaallijn; ze leiden in het laatste gedeelte van het boek, als het lezen veel makkelijker gaat, tot dramatische taferelen.
Andrew O'Hagan spaart niemand in zijn boek. Er zijn feitelijk geen goede mensen: ieder individu handelt in eigen belang. Nou ja, op één na: de Poolse moeder van Milo's vriendin en tegelijkertijd moeder van een mensenhandelaar heeft dan wel een beetje boter op haar hoofd en is zó Pools-Katholiek dat ze niet zo veel snapt van homoseksualiteit, maar in the end toont zij haar menselijkheid, ver weg van Caledonian Road, in het Poolse Bialystok.
O'Hagan schrijft een man over zijn tijd: vol impliciet woke, drugs, bitcoins en hackersproblematiek .De verwikkelingen zijn menigvoud, maar voor de lezer die het te veel werk vond: het wordt een TV-serie. Ik kijk er nu al naar uit.
2
Reageer op deze recensie