We huilen niet meer om de oude goden

Ik heb nog nooit een gedichtenbundel gerecenseerd en ergens hoor ik in mijn achterhoofd: 'Schoenmaker, blijf bij je leest' . Toch vind ik dat ik iets moet schrijven over 'De maan schijnt feller in de metaverse' omdat ik denk dat - voor zo'n verrassende bundel' een schrikbarend laag aantal mensen op Hebban het boek heeft gelezen of wil gaan lezen.
Van Slobbes bundel geeft de lezer een houvast in een tijd van pixels, algoritmes, cyborgs en Tinder. Voor een kind van de eerste generatie internetters (ik was 24 in 1995), komen de beelden van Van Slobbe verrassend dichtbij. Ze raakt de kern met haar gedichten over digitaal verlangen waarin ze Tinder becommentarieerd, slaat de spijker op haar kop in Lonelygirl15 vertelt me over haar dag, en in Non-Player Character boetseert ze een monument van Princess Peach dat alleen echte Mario-fans zullen begrijpen. Er zijn nieuwe goden, die zich achter het scherm bevinden, en we huilen niet meer om de oude goden.
Alleen te krijgen in papieren vorm, en dat voor een gedichtenbundel over pixels, nullen en enen. Stiekem dus toch een daad van verzet, en een geslaagde. Een bundel die me bezig blijft houden na het lezen, en zo hoort het bij poëzie.