Doorbijten om het goed te proeven

Misschien was het wennen: 'Dius' was mijn eerste kennismaking met Stefan Hertmans, en ik had het soms zwaar. In de roman, de geschiedenis van een vriendschap schrijft Anton (in welke geschiedenis van een vriendschap komen we die naam nog meer tegen?) zijn vriendschap met zijn student Dius, die begon met het aanbellen van Dius bij Anton thuis en zijn boodschap dat hij zijn vriend wilde zijn.
De vriendschap is niet gelijkwaardig, ook al blijft dat voor Anton lang onduidelijk. Dius bepaalt Antons leven en zelfs liefde. In hun vriendschap komen de praktische kunstenaar en de gestudeerde theoreticus samen, maar de praktijk wint.
Ik was niet voorbereid op deze roman en dat heb ik aan mezelf te wijten. Daarom duurde het tot het college van de Groninger professor Matthijs Sanders dat ik het licht zag, en het boek doorgrondde, en eigenlijk is dat zonde. Dat wordt herlezen komende zomer, om op die manier alle verwijzingen, alle schilderijen en alle lotgevallen van de twee vrienden opnieuw te bezien, in het licht van de geweldige zinnen die ik uit mezelf al ontdekt had.
Dius is een wonderschone bespiegeling van de opkomst, de bloei, de verloedering en de aftakeling van een vriendschap, die je zeker aan het eind ervan, diep van binnen voelt. Een geweldig boek!