Lezersrecensie
Een monument van vaderliefde
Een van de mooiste taken van een schrijver is het vinden van woorden voor alle. mogelijke emoties. Thomas Heerma Van Voss slaagt daar het in 'Het archief' zó goed in dat je als lezer slechts één ding te doen staat: doorlezen. In wat in eerste instantie lijkt op een geschiedenis van een mislukking, verwoord fantastische zinnen over de meest banale situaties die Pierre Rosenau meemaakt als redacteur van het eigenlijk al vergane literaire tijdschrift Arabesk (waar komt die naam toch vandaan?), bouwt Heerma van Voss gestaag een monument voor zijn vader, de man die hem richting gaf, hem steunde in zijn keuzes en hem uitdaagde als literator.
Heerma Van Voss overvalt je. Tot meer dan 2/3e van deze roman denk je dat het werk gaat over Arabesk. Er was een moment dat ik me oprecht afvroeg waarom dit boek 'Het archief' heette. Tot het moment dat Pierre Rosenau afscheid nam van de redactie en er een nieuwe fase in zijn leven aanbrak. Die overgang is te mooi om hem een andere lezer niet zelf te gunnen, ik zal dat dus niet verklappen.
Heerma Van Voss trakteert zijn lezer op fantastische beschrijvingen in mooie zinnen, stuk voor stuk redenen om een boek op te pakken en niet een avond in Netflix te blijven hangen. In het eerste deel zijn het vaak beschrijvingen van ontnuchterende situaties rond het tijdschrift. Voorbeelden te over, maar hier één van mijn lievelingscitaten. Rosenaus moeder, inmiddels zelf ook abonee van het blad, vraagt haar zoon naar een dichteres die ze goed vindt. Volgens haar zit ze enorm in de lift. De reactie van zoon en daarna vader zijn subliem:
"Ik heb haar benaderd en geredigeerd,' zei ik. 'In haar eerste versie ging het veel lander over die golden retriever en haar oma, maar ik adviseerde haar om meer nadruk te leggen op die winkeletalages. Volgens mij zijn haar gedichten daardoor echt beter geworden.'
Mijn vader duwde een toastje in zijn mond, inspecteerde goedkeurend de opgestapelde tijdschriften en parafraseerde zijn eigen vader: 'In de lift zitten, dat wordt altijd maar positief bedoeld. Alsof een lift niet naar beneden kan gaan."
Subliem. En als je dat nog niet vindt na dit citaat, denk ik dat je het boek gewoon maar helemaal moet lezen. Dan snap je me vast en zeker.
Heerma Van Voss overvalt je. Tot meer dan 2/3e van deze roman denk je dat het werk gaat over Arabesk. Er was een moment dat ik me oprecht afvroeg waarom dit boek 'Het archief' heette. Tot het moment dat Pierre Rosenau afscheid nam van de redactie en er een nieuwe fase in zijn leven aanbrak. Die overgang is te mooi om hem een andere lezer niet zelf te gunnen, ik zal dat dus niet verklappen.
Heerma Van Voss trakteert zijn lezer op fantastische beschrijvingen in mooie zinnen, stuk voor stuk redenen om een boek op te pakken en niet een avond in Netflix te blijven hangen. In het eerste deel zijn het vaak beschrijvingen van ontnuchterende situaties rond het tijdschrift. Voorbeelden te over, maar hier één van mijn lievelingscitaten. Rosenaus moeder, inmiddels zelf ook abonee van het blad, vraagt haar zoon naar een dichteres die ze goed vindt. Volgens haar zit ze enorm in de lift. De reactie van zoon en daarna vader zijn subliem:
"Ik heb haar benaderd en geredigeerd,' zei ik. 'In haar eerste versie ging het veel lander over die golden retriever en haar oma, maar ik adviseerde haar om meer nadruk te leggen op die winkeletalages. Volgens mij zijn haar gedichten daardoor echt beter geworden.'
Mijn vader duwde een toastje in zijn mond, inspecteerde goedkeurend de opgestapelde tijdschriften en parafraseerde zijn eigen vader: 'In de lift zitten, dat wordt altijd maar positief bedoeld. Alsof een lift niet naar beneden kan gaan."
Subliem. En als je dat nog niet vindt na dit citaat, denk ik dat je het boek gewoon maar helemaal moet lezen. Dan snap je me vast en zeker.
4
Reageer op deze recensie