Onder een vergrootglas

'In het oog' is een échte Schermer: net als bij 'Liefde, als dat het is' spatten de zinnen van het blad, weet ze de lezer te vangen in een intrigerend verhaal, en moet je je kop erbij houden, omdat je anders écht iets mist. Dit boek heb ik gelezen nadat ik tijdens een aantal uren wandelen het luisterboek had beluisterd en me suf ergerde aan mijn luisterapp, waardoor ik steeds de laatste zinnen van een hoofdstuk miste. Ik kwam er dus niet onderuit om dan toch ook maar het boek te lezen.

Luisteren naar Marijke Schermer is op zich ook fantastisch, want ze laat je dan nog meer genieten van haar soms ironische, soms sarcastische maar zeker ook onderkoelde stijl.
In dit verhaal staat Nicola centraal, een microbiologie die aan het begin van het verhaal verlaten wordt door haar vriendin Bee. Nicola toont haar emoties en gedachten gelden, en dat breekt Bee op. En Bee is niet de eerste die dat meemaakt, zo lezen we.
Tijdens een lunch met haar dochter maakt de blik van een man een interesse los. Nicola's observaties in het laboratorium en die in haar leven gaan vanaf dat moment door elkaar en eigenlijk doet ze in beide gevallen hetzelfde: ze bemoeit zich met de te onderzoeken materie. En dat heeft natuurlijk gevolgen.
Observatie maakt dat je dingen beter gaat zien, en Schermer speelt met dat gegeven. Is Bee nu juist open omdat ze steeds naar Nicola's gevoelsleven vraagt, of is ze juist niet te vertrouwen, omdat ze haar eigen gevoelsleven achteraf gezien heeft afgeschermd van Nicola? En is Nicola nu echt zo moelijk te peilen voor haar partners, of is het gewoon een kwestie van ruimte geven tot ze zelf met haar verhaal komt?
Schermer speelt met de inconsistentie in het handelen van haar personages, en dat levert een bijzonder geslaagd boek op. Lezen dus!