Lichtjes tippen aan grote thema's

Voor de tweede keer weet Marita de Sterck me te raken met het door haar gekozen intrige in een verhaal: vluchtelinge, Nuri, gaat werken in een huis waar een oude weduwnaar, Emiel, woont. Beiden hebben een verborgen verhaal, en weduwnaars kleinkind verbindt die verhalen (enigszins) door zijn aanwezigheid.
Al snel echter blijkt dat een dergelijke intrige best meer bladzijden had kunnen gebruiken. De Sterck tipt de verschillende problematieken aan, kiest - voor de tweede keer in twee boeken die ik van haar heb gelezen - voor een vreemd perspectief, namelijk dat van de overleden oma en gebruikt dat perspectief zelfs om bepaalde geheimen voor kleinkind Ruben bekend te maken.
Het lijkt wel of De Sterck steeds haast heeft om het verhaal te vertellen, en dan over zaken heenstapt. Want wat is toch het gedoe rond de verschillende ex voto-beeldjes? En dat van de sjaal, die deels gebruikt is, en nu na zo'n vijftig jaar blijkbaar zo goed als nieuw nog gebruikt kan worden? En waarom wordt de herbeleving van Nuri van het drama in haar leven voorzien van woorden die later in het verhaal geen betekenis lijken te hebben?
De laatste drie hoofdstukken zijn geschreven vanuit het perspectief van eerst een nieuw opgevoerde ambtenaar van de immigratiedienst, die een feestje heeft gehad de avond ervoor en bruistabletten slikt, Nuri die een begin van een interview ondergaat, en de dode oma die het verhaal vertelt dat Nuri via haar aan haar eigen dode oma heeft verteld. Het verhaal moest blijkbaar af, anders kom je in de laatste hoofdstukken niet met drie nieuwe personages op de proppen. Dat je een van die personages ook nog naar bruistabletten laat grijpen, waardoor de lezer nog een uitwerking verwacht, lijkt te duiden op nieuwe ideeën, waar geen tijd meer voor was.

Haast is geen goede raadgever; iets meer rust in het vertelde verhaal had het waarschijnlijk beter gemaakt, meer doordacht en daardoor interessanter om te lezen. Dat is jammer, ik had het verhaal namelijk echt een betere uitwerking gegund.