Lezersrecensie
Vriendschap tot aan de dood
Wat doe je als je nog 27 dagen te leven hebt: steek je dan je energie in je drie beste vriendinnen van wie je het idee hebt dat ze alleen aan je bed zitten omdat het zo hoort, of steek je je energie in een nieuwe vriendschap?
Lissa kiest voor het laatste als ze toevallig - ze gooit een muntje de straat op omdat ze besloten heeft een ruilspel op te zetten in de laatste dagen voor haar dood - Ellen ontmoet. Lissa heeft kanker, Ellen een wijnvlek in haar gezicht en zo heeft iedereen wat.
Wat volgt is de heftige geschiedenis van de laatste 15 dagen van Lissa's leven. Ze heeft al besloten wanneer ze zal sterven, maar dat is niet direct het eerste wat je een vriendin vertelt. Je koestert de mooie momenten; Lissa kiest ervoor dat zo lang mogelijk te laten duren. Als je je vriendin steunt, ben je er in voor- en tegenspoed, en daar hoort nu eenmaal niet bij dat je haar lastigvalt met je eigen dood. Liever werk je dan aan de zelfacceptatie van je vriendin, die denkt dat haar gezicht haar in de weg zit.
Terwijl het ruilspel doorgaat ziet Lissa om haar heen de mensen die achterblijven een volgende stap in hun leven zetten. Liefde tiert welig en Lissa ontpopt zich als matchmaker. Daarnaast kent ze momenten van verdriet om het naderende afscheid, van woede om de zorgzaamheid van de mensen om haar heen en van angst voor de dood. Lissa's laatste 27 dagen gaan onder je huid zitten en haar belevenissen laten je niet los.
Maren Stoffels schreef dit boek in 27 dagen om haar beste vriendin te gedenken die 27 dagen na haar eerste longbloeding aan kanker overleed. Ze creƫerde met dit werk niet alleen een monument van hun vriendschap, maar bewees met het schrijven van dit boek dat je echt maar 27 dagen nodig hebt om je verbonden te voelen met een ander. Ik zal Lissa dan ook nooit vergeten. In geen driehonderd jaar.
Lissa kiest voor het laatste als ze toevallig - ze gooit een muntje de straat op omdat ze besloten heeft een ruilspel op te zetten in de laatste dagen voor haar dood - Ellen ontmoet. Lissa heeft kanker, Ellen een wijnvlek in haar gezicht en zo heeft iedereen wat.
Wat volgt is de heftige geschiedenis van de laatste 15 dagen van Lissa's leven. Ze heeft al besloten wanneer ze zal sterven, maar dat is niet direct het eerste wat je een vriendin vertelt. Je koestert de mooie momenten; Lissa kiest ervoor dat zo lang mogelijk te laten duren. Als je je vriendin steunt, ben je er in voor- en tegenspoed, en daar hoort nu eenmaal niet bij dat je haar lastigvalt met je eigen dood. Liever werk je dan aan de zelfacceptatie van je vriendin, die denkt dat haar gezicht haar in de weg zit.
Terwijl het ruilspel doorgaat ziet Lissa om haar heen de mensen die achterblijven een volgende stap in hun leven zetten. Liefde tiert welig en Lissa ontpopt zich als matchmaker. Daarnaast kent ze momenten van verdriet om het naderende afscheid, van woede om de zorgzaamheid van de mensen om haar heen en van angst voor de dood. Lissa's laatste 27 dagen gaan onder je huid zitten en haar belevenissen laten je niet los.
Maren Stoffels schreef dit boek in 27 dagen om haar beste vriendin te gedenken die 27 dagen na haar eerste longbloeding aan kanker overleed. Ze creƫerde met dit werk niet alleen een monument van hun vriendschap, maar bewees met het schrijven van dit boek dat je echt maar 27 dagen nodig hebt om je verbonden te voelen met een ander. Ik zal Lissa dan ook nooit vergeten. In geen driehonderd jaar.
2
Reageer op deze recensie