Coldcase maar niet young adult

Het gegeven is intrigerend en op punten best goed uitgewerkt: een jonge onderzoekster komt te wonen in de Pioenstraat in een huis waarvan ze al verwacht dat haar ouders, zelf makelaar, het niet ok zullen vinden, maar dat haar roept. De onderzoekster is betrokken bij het wijkmuseum en raakt zo betrokken bij het mysterie dat het huis, dat ook om haar lijkt te roepen, omarmt: het verdwijnen van een zevenjarig meisje.
Het verhaal is allesbehalve slecht: ik heb me er echt een aantal uur prima om vermaakt. Maar tijdens het lezen moest ik steeds aan die 15-jarige leerling denken die ik het wilde laten lezen op grond van de achterflap en die ik achteraf het boek niet had willen aandoen. Niet alleen het thema is tamelijk morbide, maar de auteur schept vanaf het eerste hoofdstuk, waarin ze roddelwijven (niet míjn term) aan het woord laat, een zodanige abstracte drempel, dat het eerder geschikt is voor ouderen. Daar komt bij dat de woordkeuze zodanig Vlaams is (wat ik zelf oprecht geweldig vindt), dat een Nederlandse adult daar echt een probleem mee gaat krijgen.
Dus: ja, lees dit boek, omdat het interessant is, ook al vind ik het einde, waarin de auteur het huis (!!) aan het woord laat, niet al te sterk vindt. Daarnaast heb ik nergens gevonden waarom Zoethout een goede titel zou kunnen zijn; ik denk dat de auteur in de uitwerking van bepaalde lijnen, waaronder dus de ouders-zijn-ook-makelaar-lijn en de zoethoutlijn (en waarom wordt ineens een mogelijke relatie tussen twee vrouwelijke collega's gedropt?), beter had kunnen uitwerken. Laten we wel wezen: het is nu niet een heel dik boek, er was echt nog wel ruimte, zelfs met papiertekorten.

Als je dit boek beschouwt als volwassen literatuur in het coldcasegenre een best origineel verhaal.