Stephen King was, getuige zijn reactie op dit boek op de site van de uitgever, helemaal lyrisch. En dat kan ik begrijpen, want het had een boek van King himself kunnen zijn! Hoewel ik de schrijfstijl van Cronin persoonlijk "lekkerder" en toegankelijker vind dan die van King, het vloeit wat meer en leest makkelijker weg. De Oversteek is een verhaal dat een dikke eeuw beslaat en dat begint omstreeks onze tijd met een bizar experiment van een aantal overenthousiaste wetenschappers van de overheid, die het met de algemeen geldende ethische normen niet zo nauw nemen. De zesjarige Amy is één van de proefpersonen, de twaalf andere proefpersonen zijn ter dood veroordeelde misdadigers. Ze worden bewust besmet met een dodelijk, danwel muterend virus (bij de een pakt het dodelijk uit, bij de ander muterend. De eerste variant blijkt veruit de beste variant te zijn...). Maar dan gaat het mis; de twaalf ter dood veroordeelden breken uit, besmet en wel, en in no time is de omgeving óf dood óf ook besmet. Amy is weliswaar ook besmet maar reageert anders op het virus, ze weet te ontsnappen en vlucht samen met een berouwvolle FBI-agent de bergen in. 100 jaar later is er niet veel meer over van de wereld zoals wij die kennen. 80% van de mensen is dood, 10% is ook besmet en die laatste groep doet erg zijn best om de laatste 10% overlevenden óók te doden of te besmetten. Een zwaar beschermde, ommuurde kolonie van mensen weet daarin al een eeuw te overleven, zonder de kennis en techniek zoals wij die hebben. Ze hebben een eigen maatschappij opgebouwd, met een eigen wetgeving en eigen regels. Als er een onbekende jonge vrouw opduikt, doet dit nogal wat stof opwaaien. De jonge vrouw zonder herinneringen, raakt bevriend met enkele bewoners. Al snel lopen de verschillende meningen van de bewoners uit de hand, en de jonge vrouw vlucht met haar nieuwe vrienden en gaat op weg naar waar het allemaal ooit begon, in de hoop dat het geheim dat ze met zich meedraagt de wereld kan redden...
Het verhaal wordt verteld vanuit diverse perspectieven en op diverse manieren. Zo zijn er dagboekverslagen van de oudste bewoonster van de kolonie (Tantetje), waarmee duidelijk wordt hoe de kolonie is ontstaan. De hoofdpersonen krijgen om de beurt het "woord" en zo zie je het verhaal van diverse kanten. Ook zijn er dagboekverslagen van een belangrijk personage in het boek, die worden gepresenteerd tijdens de "Derde Wereldwijde Conferentie over de Noord Amerikaanse Quarantaineperiode". Die afwisseling maakt dat het erg lekker en afwisselend leest, heeft Cronin goed en knap gedaan! Het zou nóg leuker zijn geweest als de persoonlijkheid van de persoon die op dat moment het verhaal doet qua schrijfstijl ook aanmerkelijk anders zou zijn dan die van de anderen. Maar dat is hem vergeven. Het boek boeit van het begin tot het eind. Hier en daar verliest Cronin zich wel in niet ter zaken doende details, tot af en toe zelfs een totaal overbodig stuk. Maar niet zodanig dat het mij stoorde. Ik ben lichtelijk teleurgesteld over het einde, dat is mij persoonlijk íets te "open", bijvoorbeeld waar kwam die hond in hemelsnaam vandaan?! De belangrijkste losse eindjes zijn weliswaar aan elkaar geknoopt, maar wat mij betreft zijn er nog teveel vraagtekens. Maar het was ook weer niet zo dat daarmee mijn hele, positieve gevoel over het boek teniet is gedaan (niets zo erg als een goed boek met een slecht eind). Cronin had er wat mij betreft alleen wat meer aandacht aan kunnen besteden. Al met al ben ik erg enthousiast over het boek en vind ik het een absolute aanrader. Mensen die van King en Koontz houden zullen hiervan genieten, maar ook mensen die daar niet van houden kunnen mijns inziens dit boek wel waarderen. Sec bekeken is het verhaal vrij bizar, maar op een of andere manier niet totáál onmogelijk, wat bij een groot aantal uitspattingen van King of Koontz wel het geval is. Ja, ik zou dit boek aanbevelen. Sterker nog, bij dezen: gewoon lezen!