Lezersrecensie
Echte personages en beeldende schrijfstijl
Ivar Helgesson Aal is 79 jaar en in bezit van een vissershut en het meer Storsenn met visrechten ergens in Noorwegen. Hij wil dat na zijn dood zijn neef Jon, hulpdocent en muzikant, het herfstvissen in het meer bij de vissershut van hem overneemt. Hij laat de vissershut liever niet aan zijn dochters na want Jon ‘heeft geen initiatief’ zodat alles bij het oude zal blijven. Precies zoals Ivar wil:
“Jij hebt niks te bieden, Jon, en je bent nergens mee bezig, er is dus geen gevaar. Jij bent geschikt voor het meer en zijn omgeving omdat het je aan initiatief ontbreekt. Dan verandert er niets. Deze plek mag blijven zoals hij is. De vissershut en Storsenn moeten niet veranderen. ”
Ze gaan samen een week in de herfst naar de hut en Ivar vertelt alle ins en outs van het vissen op forel. Hij vertelt alles over de vissen, het kuitschieten, waar de netten in het water uitgezet moeten worden en weer binnengehaald moeten worden, hoe de vis gezouten moet worden en over het onderhoud van de roeiboot. Jon moet alles opschrijven in een notitieboek. Daarnaast praten ze over het leven, muziek en de liefde.
Bjella maakt van Ivar en Jon echte personages. De dialogen zijn overtuigend echt. Ik hou van boeken waarin de personages echte mensen worden. De sfeer tussen de mannen is regelmatig wat grimmig want Ivar is vaak belerend en boort Jon regelmatig de grond in. “Je redt het misschien als kunstenaar, maar iets groots wordt het nooit. Je zou daarvoor twee dingen moeten leren: goede kunst maken, en de kunst om te leven. Je instrument hanteren en het spel des leven hanteren. Jij blundert bij allebei.” Toch komen ze op de een of andere manier dichter naar elkaar toe. Het schijnt dat de dialogen in het Noors in een dialect geschreven zijn. Dat zien we in de Nederlandse vertaling niet terug. De omschrijvingen van de natuur: de vissen, het meer, de vogels zijn mooi en beeldend geschreven. Je ziet de omgeving voor je.
Na de 7 dagen in de vissershut eindigt het verhaal abrupt maar dan volgt er een wel heel onverwachte wending in de epiloog. Naar mijn mening is die wending wel wat heel onverwachts, maar er vallen wel wat puzzelstukjes op hun plaats.
“Jij hebt niks te bieden, Jon, en je bent nergens mee bezig, er is dus geen gevaar. Jij bent geschikt voor het meer en zijn omgeving omdat het je aan initiatief ontbreekt. Dan verandert er niets. Deze plek mag blijven zoals hij is. De vissershut en Storsenn moeten niet veranderen. ”
Ze gaan samen een week in de herfst naar de hut en Ivar vertelt alle ins en outs van het vissen op forel. Hij vertelt alles over de vissen, het kuitschieten, waar de netten in het water uitgezet moeten worden en weer binnengehaald moeten worden, hoe de vis gezouten moet worden en over het onderhoud van de roeiboot. Jon moet alles opschrijven in een notitieboek. Daarnaast praten ze over het leven, muziek en de liefde.
Bjella maakt van Ivar en Jon echte personages. De dialogen zijn overtuigend echt. Ik hou van boeken waarin de personages echte mensen worden. De sfeer tussen de mannen is regelmatig wat grimmig want Ivar is vaak belerend en boort Jon regelmatig de grond in. “Je redt het misschien als kunstenaar, maar iets groots wordt het nooit. Je zou daarvoor twee dingen moeten leren: goede kunst maken, en de kunst om te leven. Je instrument hanteren en het spel des leven hanteren. Jij blundert bij allebei.” Toch komen ze op de een of andere manier dichter naar elkaar toe. Het schijnt dat de dialogen in het Noors in een dialect geschreven zijn. Dat zien we in de Nederlandse vertaling niet terug. De omschrijvingen van de natuur: de vissen, het meer, de vogels zijn mooi en beeldend geschreven. Je ziet de omgeving voor je.
Na de 7 dagen in de vissershut eindigt het verhaal abrupt maar dan volgt er een wel heel onverwachte wending in de epiloog. Naar mijn mening is die wending wel wat heel onverwachts, maar er vallen wel wat puzzelstukjes op hun plaats.
1
Reageer op deze recensie