Vlak verhaal

Melkmeisje speelt zich af in Delft rond het jaar 1657. Johannes Vermeer heeft zich te schande gemaakt door een bordeelscène op zijn doek vast te leggen. Dit schilderij verwijst naar De Koppelaarster van Vermeer. Een groot deel van Delft spreekt er schande van en de relatie met zijn schoonmoeder is tot een dieptepunt gedaald.

Alleen Van Ruijven, een voornaam kunsthandelaar, heeft nog vertrouwen in Vermeer mits Vermeer zich aan zijn regels houdt. Van Ruijven wil een huiselijk keukentafereel op het doek vastgelegd hebben, met de juiste lichtinval en de kleur blauw. Johannes probeert Tanneke, het dienstmeisje van zijn schoonmoeder, over te halen om voor hem te poseren.

Het is natuurlijk helemaal niet spannend of het goed komt met het schilderij en of Tanneke voor Johannes zou willen poseren, ook al zegt ze aan het begin van het boek dat ze dat níet zou willen. De lezer weet natuurlijk allang dat het een meesterwerk wordt! Het boek bevat weinig spanning. De schrijver probeert een klein beetje spanning te introduceren met De Koppelaarster. Dit lukt maar beperkt. Langzamerhand wordt duidelijk wie en wat hij heeft willen laten zien. Deze verhaallijn is eigenlijk interessanter dan het verhaal van het melkmeisje. De Koppelaarster zou dus een meer passendere titel zijn. Maar deze titel zal minder snel potentiële lezers aanspreken. Commercieel gezien zal Melkmeisje het ook veel beter doen met het echte Melkmeisje op de cover. Het boek zal zeker in het jaar van Vermeer daardoor de aandacht trekken.

De schrijfstijl is eenvoudig en vooral beschrijvend. Het verhaal komt langzaam op gang. Het duurt even voordat duidelijk wordt waar het verhaal heen gaat. De personages vertellen een verhaal dat al in het verleden gebeurd is. Daardoor heb je nooit het gevoel dat je echt ín het verhaal zit waardoor het afstandelijk wordt en je niet echt meeleeft met de personages.

De auteur gebruikt perspectiefwisselingen om verschillende kanten van het verhaal te vertellen. We lezen het verhaal vanuit het perspectief van Tanneke, Johannes en zijn vrouw Catharina. We zitten vooral in het hoofd van de personages. Er is weinig interactie tussen hen. Het verhaal komt daardoor nooit echt dichtbij en blijft afstandelijk waardoor de lezer de emoties mist. Er zit weinig diepgang in het boek. Het raakt je nauwelijks. Zowel het verhaal als de personages zijn vlak.

Er is weinig bekend over Johannes Vermeer. Toch zijn de historische feiten die er wel zijn over Vermeer door de auteur op een goede manier in het boek verwerkt. Ook de buskruitramp van 1654 komt in het boek voor en een paar van Vermeers werken en van Carel Fabritius bij wie Vermeer in de leer was.

Melkmeisje is een aardig boek voor lezers die geïnteresseerd zijn in het leven van Vermeer. Helaas is Melkmeisje niet een boek dat je raakt met échte personages met échte gevoelens. Jammer genoeg valt het verhaal tegen doordat het te afstandelijk en te beknopt bleef om de lezer te raken. Het verhaal achter de Koppelaarster had wel de potentie om mij te kunnen raken. Helaas is dit er niet uitgehaald.