Lezersrecensie
Dochter zoekt toenadering
Een jonge vrouw, nog geen kinderen, maar daar wel over aan het denken, gaat op vakantie met haar moeder. Ze doet mooie observaties en schrijft die fijntjes op. Tegelijk is het ook een beetje afstandelijk.
Dit boek voelt haast als een soort gesprek. Iemand die je vertelt over de vakantie die ze met haar moeder in Japan heeft doorgebracht en reflecteert op die relatie. De vertelster is Australisch, haar moeder is geboren en getogen in Hongkong en als volwassene pas naar Australië verhuisd, waar ze haar twee dochters kreeg. Moeder en dochter wonen nu niet in dezelfde stad, dus ze zien elkaar niet zo heel erg vaak.
De dochter beschrijft de activiteiten die ze ondernemen, maar is vooral bezig met observeren en mijmeren. Haar observaties betreffen haar moeder, soms haar zus en ze vertelt verhalen over dingen die zij, haar moeder of zus hebben meegemaakt.
De dochter heeft deze reis duidelijk georganiseerd om de band met haar moeder te versterken. Er zijn veel observaties waaruit blijkt dat ze de afstand die er toch tussen hen is, probeert te overbruggen. Dat zal ongetwijfeld zijn vruchten afwerpen in de tijd die volgt na deze reis, want goede wil is een mooi begin en fysieke nabijheid helpt. De dochter heeft wel de neiging om nogal in te vullen wat haar moeder denkt en voelt. Dat zal vast ook met het terughoudende karakter en de achtergrond van moeder te maken hebben, maar het irriteerde me een beetje en maakte mijn sympathie voor de dochter niet groter. We zien eigenlijk weinig van moeder zelf, anders dan de handelingen en gezichtsuitdrukkingen die haar dochter beschrijft.
Het verlangen van de dochter om haar moeder te doorgronden is zo groot, dat de titel van het boek hieruit voortkomt: het is de enige wens voor zichzelf waar moeder zich tijdens de vakantie over uitspreekt. Ze heeft nog nooit sneeuw gezien en vraagt zich af of dat tijdens deze vakantie gaat gebeuren....
Moeder-dochterrelaties, die kunnen behoorlijk ingewikkeld zijn. Dit verhaal is een mooie uitwerking van dat thema. En misschien is dat schuren dat ik voel bij hoe de vertelster probeert grip te krijgen op de persoon van haar moeder wel een teken dat het prima geschreven is!
Dit boek voelt haast als een soort gesprek. Iemand die je vertelt over de vakantie die ze met haar moeder in Japan heeft doorgebracht en reflecteert op die relatie. De vertelster is Australisch, haar moeder is geboren en getogen in Hongkong en als volwassene pas naar Australië verhuisd, waar ze haar twee dochters kreeg. Moeder en dochter wonen nu niet in dezelfde stad, dus ze zien elkaar niet zo heel erg vaak.
De dochter beschrijft de activiteiten die ze ondernemen, maar is vooral bezig met observeren en mijmeren. Haar observaties betreffen haar moeder, soms haar zus en ze vertelt verhalen over dingen die zij, haar moeder of zus hebben meegemaakt.
De dochter heeft deze reis duidelijk georganiseerd om de band met haar moeder te versterken. Er zijn veel observaties waaruit blijkt dat ze de afstand die er toch tussen hen is, probeert te overbruggen. Dat zal ongetwijfeld zijn vruchten afwerpen in de tijd die volgt na deze reis, want goede wil is een mooi begin en fysieke nabijheid helpt. De dochter heeft wel de neiging om nogal in te vullen wat haar moeder denkt en voelt. Dat zal vast ook met het terughoudende karakter en de achtergrond van moeder te maken hebben, maar het irriteerde me een beetje en maakte mijn sympathie voor de dochter niet groter. We zien eigenlijk weinig van moeder zelf, anders dan de handelingen en gezichtsuitdrukkingen die haar dochter beschrijft.
Het verlangen van de dochter om haar moeder te doorgronden is zo groot, dat de titel van het boek hieruit voortkomt: het is de enige wens voor zichzelf waar moeder zich tijdens de vakantie over uitspreekt. Ze heeft nog nooit sneeuw gezien en vraagt zich af of dat tijdens deze vakantie gaat gebeuren....
Moeder-dochterrelaties, die kunnen behoorlijk ingewikkeld zijn. Dit verhaal is een mooie uitwerking van dat thema. En misschien is dat schuren dat ik voel bij hoe de vertelster probeert grip te krijgen op de persoon van haar moeder wel een teken dat het prima geschreven is!
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Tallatal
Gesponsord
In Lijtje deelt Harmen van Straaten ontroerende en herkenbare verhalen over zijn dementerende moeder met zijn kenmerkende warmte, scherpzinnigheid en humor.
Een roman die bijna uit zijn voegen barst van emotie met een prachtige schrijfstijl en onvergetelijke personages, een verhaal dat je telkens weer zult willen herlezen.
Parijs 1942. Miri ontsnapt aan een razzia en komt terecht op het platteland. Op een nacht krijgt ze een gevaarlijke missie. Slaagt ze erin om zowel haar eigen leven als dat van anderen te redden?
Dé TikTok-sensatie van dit moment! Heerlijke cosy small town romance voor de fans van Gilmore Girls. Grumpy vs. sunshine én spice, wat wil je nog meer!
