Lezersrecensie
Mooi en ook schrijnend verhaal over identiteit
Een wonderschoon verhaal…. De hoofdpersoon wordt wakker op een kerkbank, tijdens de zondagse mis, zonder herinneringen hoe die daar gekomen is. Vanwege die kerkbank en omdat deze hoofdpersoon verder geen enkele informatie verschaft over hun naam, gender, leeftijd, afkomst, geschiedenis, wat dan ook, noemen de dorpelingen die hen vinden hen Pew, wat kerkbank betekent.
Pew is in een hechte, sterk gelovige gemeenschap terecht gekomen, die hen vervolgens als een soort hete aardappel doorgeeft van de een naar de ander en intussen wordt iedereen steeds zenuwachtiger. Dat heeft deels te maken met het gebrek aan informatie over Pew, die zwijgt. Niet omdat die niet kan praten, maar omdat die zelf ook geen antwoorden heeft op de eindeloze stroom vragen. Tegen een klein aantal vriendelijke zielen zegt Pew in een één op één situatie wel een paar woorden.
De zenuwen komen deels ook door het aanstaande ‘Forgiveness Festival’. Wat dit precies behelst wordt in de loop van het verhaal wel min of meer duidelijk. Het klinkt heel mooi allemaal, maar natuurlijk zit er ook een problematische kant aan. Niet dat er ‘in beeld’ nare dingen gebeuren, maar er gaat dreiging vanuit.
Pew komt aan op zondag, de zaterdag daarna is het Forgiveness Festival. Het verhaal strekt zich uit over deze week. Het is geschreven in de ik-persoon vanuit Pew. Pew oordeelt niet, maar ondergaat wat zich aandient, waar zich een slaapplaats of een maaltijd voordoet, wie er maar tegen hen aan wil praten. Dit in tegenstelling tot de meeste mensen die Pew ontmoet. Die willen van alles van hen, dat die gaat praten, dat die vertelt of die nou een jongetje of een meisje is, waar die vandaan komt, wat die meegemaakt heeft. Want dat is nodig om hen beter te helpen, is over het algemeen de stelling. En de christelijke naastenliefde gebiedt natuurlijk tot helpen, zo gaat dat in deze gemeenschap. Het zal niet verbazen dat de meeste dorpelingen wel tamelijk overtuigd zijn van hun eigen superioriteit, zowel moreel als anderszins.
Fascinerend om te lezen hoe mensen op Pew en de onzekerheid die die met zich meebrengt reageren. Er komen fraaie staaltjes van onverdraagzaamheid langs, vermomd als naastenliefde. Verder zijn er talloze pareltjes in de taal waarin dit verhaal geschreven is. Klein voorbeeldje: 'Forgiveness is sometimes just a costume for forgetting'. (p194) Ik las een geleend boek, maar heb het gelijk voor mezelf besteld, zodat ik het nog een keer kan lezen en alles wat ik mooi vond aanstrepen.
Uiteindelijk gaat dit verhaal over identiteit. Als je alle ‘makkelijke’ kenmerken (uiterlijk, naam, geschiedenis, gender etc) van iemand afpelt, wat hou je dan over? Hoe verbindt je lichaam je aan de realiteit? Hoe ga je connecties met andere mensen aan en wat zegt dat over jou en hen?
Stof te over om nog lang over na te denken.
Pew is in een hechte, sterk gelovige gemeenschap terecht gekomen, die hen vervolgens als een soort hete aardappel doorgeeft van de een naar de ander en intussen wordt iedereen steeds zenuwachtiger. Dat heeft deels te maken met het gebrek aan informatie over Pew, die zwijgt. Niet omdat die niet kan praten, maar omdat die zelf ook geen antwoorden heeft op de eindeloze stroom vragen. Tegen een klein aantal vriendelijke zielen zegt Pew in een één op één situatie wel een paar woorden.
De zenuwen komen deels ook door het aanstaande ‘Forgiveness Festival’. Wat dit precies behelst wordt in de loop van het verhaal wel min of meer duidelijk. Het klinkt heel mooi allemaal, maar natuurlijk zit er ook een problematische kant aan. Niet dat er ‘in beeld’ nare dingen gebeuren, maar er gaat dreiging vanuit.
Pew komt aan op zondag, de zaterdag daarna is het Forgiveness Festival. Het verhaal strekt zich uit over deze week. Het is geschreven in de ik-persoon vanuit Pew. Pew oordeelt niet, maar ondergaat wat zich aandient, waar zich een slaapplaats of een maaltijd voordoet, wie er maar tegen hen aan wil praten. Dit in tegenstelling tot de meeste mensen die Pew ontmoet. Die willen van alles van hen, dat die gaat praten, dat die vertelt of die nou een jongetje of een meisje is, waar die vandaan komt, wat die meegemaakt heeft. Want dat is nodig om hen beter te helpen, is over het algemeen de stelling. En de christelijke naastenliefde gebiedt natuurlijk tot helpen, zo gaat dat in deze gemeenschap. Het zal niet verbazen dat de meeste dorpelingen wel tamelijk overtuigd zijn van hun eigen superioriteit, zowel moreel als anderszins.
Fascinerend om te lezen hoe mensen op Pew en de onzekerheid die die met zich meebrengt reageren. Er komen fraaie staaltjes van onverdraagzaamheid langs, vermomd als naastenliefde. Verder zijn er talloze pareltjes in de taal waarin dit verhaal geschreven is. Klein voorbeeldje: 'Forgiveness is sometimes just a costume for forgetting'. (p194) Ik las een geleend boek, maar heb het gelijk voor mezelf besteld, zodat ik het nog een keer kan lezen en alles wat ik mooi vond aanstrepen.
Uiteindelijk gaat dit verhaal over identiteit. Als je alle ‘makkelijke’ kenmerken (uiterlijk, naam, geschiedenis, gender etc) van iemand afpelt, wat hou je dan over? Hoe verbindt je lichaam je aan de realiteit? Hoe ga je connecties met andere mensen aan en wat zegt dat over jou en hen?
Stof te over om nog lang over na te denken.
2
2
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Tallatal
Gesponsord
In Lijtje deelt Harmen van Straaten ontroerende en herkenbare verhalen over zijn dementerende moeder met zijn kenmerkende warmte, scherpzinnigheid en humor.
Een roman die bijna uit zijn voegen barst van emotie met een prachtige schrijfstijl en onvergetelijke personages, een verhaal dat je telkens weer zult willen herlezen.
Parijs 1942. Miri ontsnapt aan een razzia en komt terecht op het platteland. Op een nacht krijgt ze een gevaarlijke missie. Slaagt ze erin om zowel haar eigen leven als dat van anderen te redden?
Dé TikTok-sensatie van dit moment! Heerlijke cosy small town romance voor de fans van Gilmore Girls. Grumpy vs. sunshine én spice, wat wil je nog meer!
