Lezersrecensie
Duister en intrigerend
Laat ik beginnen te zeggen dat mijn oordeel over en analyse van dit boek niet af is. Ik vond het een ontregelend boek en het bleef in mijn hoofd hangen. Ik heb mijn aantekeningen erover een tijdje laten liggen, zelfs aan mijn partner gevraagd het ook te lezen zodat ik er met iemand over kon praten (wat overigens niet werkte).
Dat ik het ging lezen kwam door mijn werk, op een middelbare school in de mediatheek. Deze schrijver, Jesse Ball, was eigenlijk aan mijn aandacht ontsnapt, tot hij ineens opdook in allerlei gesprekken met docenten Engels die enthousiast over zijn boeken waren. We bleken er vier op de plank te hebben, die veel geleend worden door leerlingen. En voorzover dat nog niet reden genoeg was, wordt de beste man omschreven als ‘absurdist’, waar je mij wel voor wakker kunt maken.
The Repeat Room is een dystopisch verhaal over een wereld waarin veel van het bestaan centraal geregeld is. Terloops komt langs dat mensen een bepaalde ‘status’ hebben, die privileges met zich meebrengt, of juist niet als het een lage is. Het verhaal gaat over een rechtszaak en valt in twee delen uiteen.
In het eerste deel horen we over een selectieproces dat begint met honderden burgers, die allerlei proeven moeten doorstaan. Het deed me een beetje denken aan de Braziliaanse serie 3% (die bij het schrijven van deze recensie nog steeds op Netflix staat), maar dat is misschien mijn vreemde associatie. Uiteindelijk blijft er 1 persoon over, die het jurylid zal zijn in een rechtszaak. In dit geval is dat een 46-jarige gescheiden vuilnisman.
‘Jurylid’ is een omschrijving die de taak tekort doet: deze persoon moet in zijn eentje een binair oordeel vellen over een persoon die terecht staat: dood of leven. De methode is sciencefiction, het jurylid deelt via een machine met de omineuze naam ‘The Repeat Room’ de gedachtes en gevoelens van degene die terecht staat. Het schuurt dicht aan tegen de premisse van Minority Report (kort verhaal van Philip K. Dick en natuurlijk verfilmd met Tom Cruise, goed jatten mag): het gaat niet om wat iemand gedaan heeft, maar om wat iemand zál doen.
Het tweede deel van het boek omvat het verhaal van degene die terechtstaat. In dit geval is dat een jongeman, waar ik eigenlijk verder niets over kan vertellen zonder teveel van het verhaal weg te geven.
Het lezen van dit boek was niet per se alleen maar een aangename ervaring, want duister is het zeker. Toch geef ik het een relatief hoge beoordeling, omdat het me wel ontzettend intrigeerde en uitnodigde tot filosoferen en nadenken.
Voor de liefhebbers, ik heb een blog geschreven waarin ik wat meer probeer te analyseren hoe je dit boek moet duiden.
Dat ik het ging lezen kwam door mijn werk, op een middelbare school in de mediatheek. Deze schrijver, Jesse Ball, was eigenlijk aan mijn aandacht ontsnapt, tot hij ineens opdook in allerlei gesprekken met docenten Engels die enthousiast over zijn boeken waren. We bleken er vier op de plank te hebben, die veel geleend worden door leerlingen. En voorzover dat nog niet reden genoeg was, wordt de beste man omschreven als ‘absurdist’, waar je mij wel voor wakker kunt maken.
The Repeat Room is een dystopisch verhaal over een wereld waarin veel van het bestaan centraal geregeld is. Terloops komt langs dat mensen een bepaalde ‘status’ hebben, die privileges met zich meebrengt, of juist niet als het een lage is. Het verhaal gaat over een rechtszaak en valt in twee delen uiteen.
In het eerste deel horen we over een selectieproces dat begint met honderden burgers, die allerlei proeven moeten doorstaan. Het deed me een beetje denken aan de Braziliaanse serie 3% (die bij het schrijven van deze recensie nog steeds op Netflix staat), maar dat is misschien mijn vreemde associatie. Uiteindelijk blijft er 1 persoon over, die het jurylid zal zijn in een rechtszaak. In dit geval is dat een 46-jarige gescheiden vuilnisman.
‘Jurylid’ is een omschrijving die de taak tekort doet: deze persoon moet in zijn eentje een binair oordeel vellen over een persoon die terecht staat: dood of leven. De methode is sciencefiction, het jurylid deelt via een machine met de omineuze naam ‘The Repeat Room’ de gedachtes en gevoelens van degene die terecht staat. Het schuurt dicht aan tegen de premisse van Minority Report (kort verhaal van Philip K. Dick en natuurlijk verfilmd met Tom Cruise, goed jatten mag): het gaat niet om wat iemand gedaan heeft, maar om wat iemand zál doen.
Het tweede deel van het boek omvat het verhaal van degene die terechtstaat. In dit geval is dat een jongeman, waar ik eigenlijk verder niets over kan vertellen zonder teveel van het verhaal weg te geven.
Het lezen van dit boek was niet per se alleen maar een aangename ervaring, want duister is het zeker. Toch geef ik het een relatief hoge beoordeling, omdat het me wel ontzettend intrigeerde en uitnodigde tot filosoferen en nadenken.
Voor de liefhebbers, ik heb een blog geschreven waarin ik wat meer probeer te analyseren hoe je dit boek moet duiden.
1
Reageer op deze recensie