Fijn filosofisch kluifje

Dit fraaie boekje (ik las een versie met een grijsbruine kaft waarin een gat zit in de vorm van het woord ‘wij’) bevat een pamflet waarin Laura van Dolron op zoek gaat naar een ‘wij’. Wij de mensheid zegmaar. Een aanleiding hiervoor is haar dochter van op dat moment bijna 2, die de wereld ontdekt zoals alleen een kind van die leeftijd dat kan, gretig en vol overgave, om haar ‘een verhaal (te) kunnen vertellen over wie wij zijn. Die wij waar zij zo graag onderdeel van is’.

Dit boekje paste heel goed bij de discussies waar ik me net vol in aan het storten was in de hebban-leesclub over Het Heidi-feest, van Jannemieke Caspers, met een wij-verteller, die daar een soort collectief van het dorp is. Dat boek gaat nadrukkelijk over angst voor ‘de ander’.

De ander duikt ook weer op bij Laura. Dat ‘ze’ eerst een soort mini-examen moeten doen voor ze mogen stemmen bijvoorbeeld. Ze realiseert het zich terwijl ze het doet, dat ze van de ‘wij’ overgestapt is naar de ‘zij’. Ze is in staat om zoiets bij zichzelf te constateren en loopt er dan niet van weg, maar kan er met compassie op reflecteren. Het boekje is een tastend zoeken naar hoe het nou zit met zo’n concept als ‘wij’. Daar krijg je geen pasklaar antwoord op natuurlijk, maar even vertoeven in de gedachtengangen en observaties van Laura van Dolron helpt mij in ieder geval wel weer om daar zelf verder over na te denken.