Fokkelman laat je op elke pagina twijfelen aan je oordeel

Ik was erg nieuwsgierig naar dit boek, en tegelijkertijd vreesde ik een beetje voor de inhoud.
Ik ben namelijk een van de vele mensen die vroeger gepest is. Daardoor blijft het confronterend om erover te lezen. Het rakelt herinneringen op die ik liever niet zou hebben.
Toch deed ik mee aan de winactie van Xander Uitgevers, en won.
Ik heb er geen spijt van. Ik Ken Je Nog is een boek vol vaart en intriges. Het verhaal pakt vanaf de eerste zin. Het is makkelijk geschreven, zodat je door de pagina's heen vliegt. Geen moeilijkdoenerij, gewoon bam, dit gebeurt er, dit voelt ze, dit denkt ze. De auteur heeft geen ingewikkelde zinnen of interessante woorden nodig om je te raken, en je mee te nemen in het verhaal. Ik wilde alleen maar verder lezen. Ik had het in twee dagen uit en dat gebeurt me zelden.

De auteur heeft zich heel goed verplaatst in de hoofdpersoon, maar net zo goed in de andere personages. Allemaal zijn ze geloofwaardig en herkenbaar. Allemaal komen ze tot leven. Af en toe wil je tegen ze schreeuwen.
Daarnaast laat Fokkelman je continu twijfelen. Ging het zoals Manon het zich herinnert? Of overdrijft ze toch? Is Wessel veranderd of is hij nog steeds onbetrouwbaar en misschien zelfs gevaarlijk? Net als je richting het ene neigt, gebeurt er weer iets waardoor je gaat twijfelen.

Ik denk dat dit boek het meest in de smaak zal vallen bij mensen die gepest zijn. Zij zullen Manons gedrag begrijpen, en meer meeleven - vermoed ik - dan lezers die vroeger zelf pestten. Ik merkte dat ik mezelf telkens moest dwingen om objectief naar Wessel te blijven kijken. Ik voelde zo met Manon mee. Natuurlijk vertrouwt ze hem niet! Dat zou ik ook niet doen! Vergeven en vergeten, ja dat zou je doen in een ideale wereld, maar in werkelijkheid is dat niet zo makkelijk. Wessel heeft Manon heel wat littekens op haar ziel bezorgd. Om nog maar niet te spreken over de mensen die haar een aanstelster noemden. Oh, wat was ik boos op die mensen! Wat heb ik me geërgerd aan ze! En wat is dat goed gedaan van de auteur! Daaraan kan je ook zien hoe levensecht de personages zijn. Je wilt ze soms voor hun kop stompen. Af en toe vroeg mijn man waarom ik mijn hoofd zat te schudden, en dan zei ik: Sommige mensen zijn gewoon ongelooflijk. Mensen, niet personages :-)

Normaal gesproken heb ik een hekel aan terugblikken. Zit je net lekker in het verhaal, komt er zo'n flashback. Maar in Ik Ken Je Nog waren ze stuk voor stuk interessant. Aangrijpend soms. Frustrerend. Een onmisbaar onderdeel van het verhaal. Beetje bij beetje krijg je te zien wat er vroeger allemaal is voorgevallen tussen Manon en Wessel. Het vormt een beeld, en voedt je twijfels.

Het boek is niet heel spannend, maar de onderhuidse spanning die erin zit gaat zelden liggen. Doordat je als lezer zo meeleeft met Manon, en zo ontzettend hoopt op rechtvaardigheid, wil je het boek niet wegleggen. De twijfels die zowel bij Manon als bij de lezer constant op de loer liggen dragen daar ook aan bij.

Richting het einde wacht je als lezer wel op een aantal antwoorden. Je wilt duidelijkheid. Of in ieder geval voldoende aanwijzingen om je eigen conclusies te kunnen trekken.
Voor een groot deel krijg je je antwoorden ook. Toch vond ik dat het einde iets uitgebreider had gemogen. Er was voor mij nog net wat te veel onduidelijkheid. Maar ondanks dat heb ik genoten van het boek. Genoten en me gefrustreerd gevoeld, over wat Manon meemaakte en wat ik zelf meemaakte. Een teken dat het verhaal me raakte dus.
Het einde kwam als een verrassing. Ietwat abrupt, maar wel goed. Ik had verschillende eindscenario's in gedachten, maar dit zat er niet tussen!

Al met al dus absoluut een goed boek. Ik kijk al uit naar de volgende van Alice Fokkelman.
Veel dank aan Xander Uitgevers voor dit exemplaar.