Verbondenheid en kracht door verdriet

Af en toe bots je op een boek die een belangrijke boodschap uitdraagt, die levens kan bewegen of veranderen, dat je oprecht en diep raakt.

"Apeirogon" is zo’n boek.

Er zijn al talloze boeken geschreven over het conflict tussen Israël en Palestina, maar voor mij springt dit boek er uit omwille van inhoud en structuur. Centraal staat het waargebeurde verhaal van de Palestijnse Bassam en de Israëliër Rami. Ze zijn de beste vrienden en spreken elkaar aan met “broer”, hoewel ze omwille van geografie vijanden zouden moeten zijn. Wat hen bindt, wat al het andere overstijgt en irrelevant maakt, is het tragische verlies van hun dochters. Rami verloor zijn 13-jarige dochter Smadar door een Palestijnse zelfmoordterrorist; Bassam verloor zijn 10-jarige dochter Abir door een kogel van een Israëlische grenswacht.

Apeirogon: een vorm met een oneindig aantal zijden. En dat is precies wat Colum Mc Cann met de verhalen van beide zijden doet: uitlichten, inzoomen, perspectief geven. Hij doet dit met heel veel respect in een bijzondere structuur: in de ene helft van het boek reizen we met Remi mee op zijn moto naar een samenkomst; in de tweede helft gaan we Bassam in zijn auto terug naar zijn huis. We krijgen als lezer een aaneenschakeling van mijmeringen, allerhande faits divers, geluiden, beelden, harde feiten en herinneringen. Hierdoor kan je ondanks alle verschrikkingen blijven doorlezen, en blijft de balans in evenwicht.

Zeer knap.