Anticlimax

De familie Delaney is een modelgezin: knap, succesvol, en waarbij Joy en Stan al decennia lang bijzonder gelukkig getrouwd zijn. Dat is het algehele oordeel over hen. Maar zoals zo vaak, zijn er vele barsten in die mooie façade die voor Joy, de mama van het gezin, steeds pijnlijker duidelijk worden. Ze voelt zich eenzaam nu ze gepensioneerd is, en samen met haar man Stan de dagen dient te vullen. Tot er op een dag een vreemdelinge voor de deur staat, Savannah, die hulp en liefde nodig heeft die Joy meer dan bereid is om te geven. Wanneer Joy enkele maanden later verdwijnt, wordt er dan ook al snel een link met Savannah gezocht.

“Appels vallen niet” leest vlot, en kent een wisselend tijdsperspectief met fragmenten uit het heden en verleden, wat het ritme van het boek ten goede komt. Doordat deze fragmenten ook steeds vanuit een ander personage geschreven zijn, krijg je als lezer een beter begrip, en helpt dit om de puzzel samen te leggen.

Toch ontbrak er voor mij iets. Het was aangenaam lezen, maar uiteindelijk kwam er voor mij dan wel een anticlimax, waarover ik verder niets zal vrijgeven, en vanaf daar leek het verhaal mij te worden afgerammeld, en verloor het zijn geloofwaardigheid.