Uitstapje naar het verleden

‘De schaduw van de nacht’ is het tweede deel in de Allerzielen-trilogie. Mocht je deel 1 ‘Allerzielen’, niet gelezen hebben, verwijs ik je naar de review daarvan en raad ik je aan die eerst te lezen. Dus, heb je ‘Allerzielen’ nog niet (uit)gelezen: SPOILER ALERT!

Matthew en Diana zijn in 1590 beland, in ‘The Old Lodge’ van Matthew. Na een korte en denigrerende kennismaking met Kit, beter bekend als Christopher Marlowe, popelt Diana om kennis te maken met het Engeland van de 16de eeuw. Dit begint met het illustere gezelschap schrijvers en filosofen die in deze tijd Matthews vrienden zijn, die later bekend zullen worden als ‘The School of Night’. Al snel wordt duidelijk hoeveel historische figuren Matthew kent, iets wat Diana als historicus erg intrigeert. Sterker nog, Matthew zelf blijkt een historisch figuur te zijn.

Daarvoor zijn Diana en Matthew echter niet naar het verleden gereisd. Ten eerste moet Diana een heks vinden die haar kan helpen haar magie te beteugelen. Daarnaast is Ashmole 782, het manuscript waarmee alles begon in ‘Allerzielen’, mogelijk nog heel in deze tijd. Tijd voor een speurtocht door Europa.

De snelheid van het eerste boek is minder aanwezig in het tweede boek. Dit boek lijkt om twee dingen te draaien: de relatie tussen Diana en Matthew en het dagelijks leven in 1590. Waar het eerste boek las als een spannend avontuur door Engeland, Frankrijk en Noord-Amerika, leest dit als een historische roman met vampiers, heksen en demonen. Op veel punten neemt Harkness de tijd om in te gaan op kledingstijl, machtsverhoudingen en gebruiken uit het Europa van eind 16de eeuw, wat de snelheid uit het verhaal haalt. Door de hoeveelheid details lijkt het op sommige punten meer op een geschiedenisboek.

Daarnaast draait alles nu echt om de liefde tussen Diana en Matthew en de problemen die dit vooral voor henzelf oplevert. De zoektocht naar een heks om Diana te onderwijzen verslonst, omdat Diana vooral bezig is om alles te weten te komen over het leven in de 16de eeuw, terwijl Matthew blij is zijn oude vrienden te zien. Door de focus op de hoofdpersonen krijg je een goed beeld van Matthew. De vraag is alleen of hiervoor ook zoveel bladzijden nodig zijn als Harkness heeft genomen.

De boventoon ligt uiteraard bij Engeland, maar er komen meer bekende namen en locaties voor. Het gemak waarmee geaccepteerd wordt dat Matthew geen mens is, staat in schril contrast met de problemen die ontstaan voor een heks als Diana. Sterker nog, verschillende hooggeplaatste figuren weten en accepteren dat Matthew ‘Anders’ is. Het eerste deel van het boek lijkt enigzins gehaast vertaald te zijn. Zo spreekt Diana ineens hooggeplaatste edellieden met “je” aan in plaats van “u”: een fout waarschijnlijk ontstaan door het gebruik van “you” in het Engels, dat zowel “je” als “u” vervangt. De schrijfstijl van Harkness blijft ook in dit boek intrigerend. Door de manier waarop ze haar karakters neerzet, zowel haar hoofdpersonen als bijrollen als Queen Elizabeth I, blijft het een boek waar je doorheen vliegt. Het is echter wel duidelijk dat dit het tweede deel in een trilogie vormt en vooral gebruikt wordt om de karakters uit te diepen. Het lijkt alsof Harkness graag een uitstapje maakt naar de 16de eeuw en daar een beetje in is blijven hangen. Nu is het wachten op de ontknopingen in deel 3, ‘Boek van Leven’.