Een wervelende afsluiting

‘Het Boek des Levens’ is het derde deel in de Allerzielen-trilogie. Vanwege de spoilers in deze review, raad ik je aan eerst de eerste twee delen te lezen. De review van deel 1, ‘Allerzielen’, staat hier. De review van deel 2, ‘De Schaduw van de nacht’, staat hier.

Het laatste boek van een trilogie, of een langere serie, is altijd spannend. Hoe loopt het verhaal af en hoe vallen alle puzzelstukjes op hun plaats? Bij ‘Allerzielen’ is het niet anders. Na een lange tijd wachten, want het lezen van een boek gaat nu eenmaal sneller dan het schrijven ervan, wordt het tijd voor de afsluiting van de trilogie. Tijd om te leren hoe de vork nu precies in de steel zit met Ashmole 782, Diana’s zwangerschap, en wat er in de 21ste eeuw gebeurd is tijdens Matthews en Diana’s verblijf in 1591.

Maar dat ga ik hier natuurlijk niet vertellen. Het laatste deel begint waar het tweede deel eindigde: Matthew en Diana reizen terug naar de 21ste eeuw, met een familie-uitbreiding op komst. Maar nu komt het echte werk: Ashmole 782 moet gevonden worden en compleet gemaakt worden. De waarheid achter het gruwelijke manuscript wordt stukje bij beetje ontrafeld, tot een climax waar alle schepsels al eeuwen op wachten.

De moderne tijd heeft zo zijn voordelen: denk aan goed uitgeruste laboratoria, vliegtuigen en een telefoonverbinding. De speurtocht van Diana en Matthew zet zich voort, maar loopt niet zonder problemen. Zo is Benjamin, Matthews zoon, nog altijd een gevaar waar rekening mee gehouden moet worden. Ondertussen probeert een zwangere Diana de ontbrekende bladzijden van Ashmole 782 terug te krijgen, evenals het boek zelf. En natuurlijk is er nog het probleem van de congregatie en haar leden, die de zaken niet vergemakkelijken.

‘Het boek des levens’ is er één om in één ruk uit te lezen, als je meer dan 600 bladzijden achter elkaar redt. De emotionele strubbelingen blijven beperkter in dit deel, wat de ruimte laat voor politieke spelletjes, familieruzies, uitleg over heksen en magie, en speurtochten. Alles verloopt in sneltreinvaart, waardoor je door blijft lezen om te zien hoe de problemen worden ontrafeld en opgelost. Of juist escaleren. De korte adempauze die er is, voelt ook echt zo. En blijkt niets anders te zijn dan stilte voor de storm.

Een punt van kritiek is de voorspelbaarheid van de uitkomst van de gevechten en de problemen. Hoewel de manier waarop problemen getackeld en opgelost worden vaak verrassend en creatief is, is de uiteindelijke uitkomst dat meestal niet. Dit doet echter weinig af aan het leesplezier, omdat het bij een verhaal altijd meer om de reis gaat dan om het doel.

Harkness heeft een uitgebreide wereld ontwikkeld, waarin alle aspecten van hekserij, demonen en vampiers beschreven en aan wetenschappelijk onderzoek gelinkt worden. Dit maakt alles een stuk realistischer en logischer, voor zover dat kan. Hoewel dit oog voor detail al duidelijk was vanaf het eerste deel, blijkt de ontknoping ook goed doordacht te zijn, waardoor je met een tevreden gevoel achterblijft.