De dictatuur der engelen

De laatste tijd zijn er verschillende boeken uitgekomen die een kruising zijn tussen young adult en fantasy en vaak als 'post-apocalyptisch' worden aangeduid. Denk aan de trilogieën The Hunger Games en Divergent. Angelfall past precies in dat genre. Niet alleen qua leeftijdsgroep, maar zeker qua post-apocalyptisch thema.  

Wanneer Angelfall begint is de aarde nog niet post-apocalyptisch, dit lijkt echter niet lang meer te duren. Zes weken geleden zijn de engelen op aarde gekomen en ze waren alles behalve genadevol. Nadat de aartsengel Gabriël verscheen bij de Sint-Pieters Basilisk in het Vaticaan en daar werd neergeschoten, werd pas echt duidelijk wat engelen zijn. De engelen hebben de aarde over genomen en een ieder leeft in angst, grote angst. Mensen worden door de engelen vermoord en ontvoerd. Niemand weet wat ze willen, niemand weet wat ze gaan doen. En niemand weet hoe ze onder de tirannieke heerschappij van de engelen uit moeten komen.  

Ook Penryn Young, 17 jaar, weet niet wat de engelen willen. Alleen heeft Penryn andere problemen: ze heeft een paranoïde-schizofrene moeder en een zusje van zeven in een rolstoel. Met zijn drieën schuilen ze in een vrijwel leeg flatgebouw, totdat het tijd is om een andere schuilplek te vinden. Wanneer Penryn besluit dat ze de gok moeten wagen, slaat het noodlot in de vorm van een stel engelen toe: haar zusje wordt ontvoerd en haar moeder slaat op de vlucht. Gelukkig heeft Penryn een engel zonder vleugels kunnen ontvoeren, zodat die haar naar haar zusje kan brengen. Als deze engel ooit weer bij bewustzijn komt.  

De schrijfstijl van Susan Ee is lekker vlot en voor je het weet ben je aan het eind van het boek. De schrijfstijl is gericht op een publiek in de leeftijd van Penryn, dus rond de 17. De belangrijke karakters zijn niet multidimensionaal en kunnen soms onverwachte kanten laten zien. Zo heeft moeder Young ze niet allemaal op een rijtje, maar zegt dat niet dat ze helemaal afgeschreven moet worden. Sommige nevenpersonages worden wat stereotype afgeschilderd, gelukkig is dit niet erg genoeg om vervelend te worden.  

Het is makkelijk om je met de hoofdpersoon Penryn te identificeren. Ze is geen dom meisje dat het zichzelf onnodig moeilijk maakt, wat onnodige irritatie voorkomt. Penryn heeft één doel: ze moet haar zusje Paige redden. En daar doet ze alles voor. Mentaal gezien is Penryn sterk door wat ze heeft meegemaakt in haar gezin. Daarbij heeft ze op een hele rits aan verschillende vechtsporten gezeten, waardoor ze zich ook fysiek staande kan houden. Met andere woorden: als je een jonge vrouw moet zijn wanneer de aarde wordt aangevallen door engelen, dan kan je maar beter op Penryn lijken.  

En dat is net de crux. Het is een boek dat heel erg lijkt op zijn soortgenoten: we hebben een tienermeisje, een zusje dat hulp nodig heeft, moeder is niet echt behulpzaam en vader is uit beeld. Dan komt er een slechterik waar ze onvrijwillig een bondgenootschap mee aan moet gaan, en de rest laat zich raden. Het verhaal en de karakters eromheen bevatten verrassingen en aan morele dilemma's ook geen gebrek. Het overkoepelende plan van de engelen is, hoewel niet heel origineel, ook niet een enorme cliché en bevat goed doordachte elementen. Is de voorspelbaarheid dan een probleem? Niet als je van dit soort boeken houdt. Als je op zoek bent naar een boek om een lekkere vrijdagmiddag mee door te brengen met een kopje thee en verstand op nul, dan is dit zeker geen slechte keus. Ik voorspel je zelfs een hele aangename middag die snel voorbij vliegt.