Originele personages in een minder origineel verhaal

Fantasy is er in alle soorten en maten, met bij tijd en wijle een hoofdrol voor religie. Wat er echter zelden gebeurt, is dat de religie vanaf het begin af aan de kop wordt ingedrukt. Luke Scull vond dat blijkbaar wel een goed idee: de goden zijn al 500 jaar dood. Vermoord door de magiërs. En zoals het hoort met een revolutie, is het tijd dat die gevolgd wordt door de volgende revolutie, want ook de magiërs zijn geen fijne heersers.

Alleen, hoe vermoord je een magiër? Davarus Cole weet het zeker: hij is de held die de stad Dorminia van de tiran zal verlossen, hij zal Salazar vermoorden met de magische dolk van zijn vader. Er is één klein probleempje: Davarus is nog geen echte held. Hij bezit de arrogantie, de afkomst en het uiterlijk, maar nog niet de vaardigheid, en al helemaal niet enige vorm van zelfkennis. Als Davarus gered word door een hooglander en daarna ruzie krijgt met zijn mentor, verlaat hij onbedoeld zijn enige thuis en begint het avontuur pas echt.

De Donkere Broederschap vertelt verschillende kanten van het verhaal: verschillende rebellen groepen, Salazars leger, en de hooglanders die de Sjamaan volgen. Iedere kant heeft zo zijn verhaal, en één van de meest identificeerbare personages is de leider van Salazars eregarde, die heilig gelooft dat Salazar is wat Dorminia nodig heeft. Helaas is Salazar nou eenmaal een koelbloedige, moordende tiran die letterlijk zijn volk tot in hun gedachten probeert te heersen.

Het boek komt langzaam op gang, en boeit de eerste paar hoofdstukken niet echt. Dit komt ook deels doordat het verhaal zich niet onderscheid van de vele andere fantasieverhalen: we volgen een kleine, revolutionaire groep die vecht tegen de grote tiran. De kracht van het verhaal ligt in de personages. Waar het overkoepelende verhaal niet veel mysterie bevat, zijn de personages des te interessanter en beter uitgewerkt. Enkele zijn de bekende stereotypes: de stoere, heetgebakerde barbaar als compagnon van de intelligente oude held. Maar sommige hebben een bijzondere twist, zoals Davarus, die begint als arrogante tiener met een totaal gebrek aan alle trekjes waar we normaal van houden bij een held. Scull laat zijn personages leren van wat ze meemaken, zonder dat hun karakter wezenlijk veranderd.

De Donkere Broederschap probeert te breken met de traditionele fantasie en dit lukt ten dele. De premisse van goddeloosheid en de overheersing van magiërs belooft veel goeds, maar wordt gedeeltelijk teniet gedaan door de voorspelbaarheid van het overkoepelende verhaal. Uiteindelijk is het een boek dat je leest om de verhalen van de individuele personages. Hoewel dit het eerste deel in een trilogie is, leest het als een afgerond verhaal met wat losse eindjes, in plaats van een verhaal dat halverwege stopt. Het voordeel is dat je na het eerste boek kan stoppen als je dat wilt, het nadeel is dat hierdoor de aantrekkingskracht om het volgende boek te lezen minder is.

(Voor deze recensie is de Engelse editie gelezen: The Grim Company)