Rolf laat zich van zijn barmhartige kant zien

De Elfentoren is het tweede deel in de serie De openbaringen van Riyria van Michael J. Sullivan. Achter in het boek legt Sullivan uit hoe hij op het schrijven is gekomen en wat hij met deze boeken wil bereiken: hij wil vooral vermaken. Hij wil een makkelijk leesbare serie schrijven waar iedereen zich in kan vinden. Daarbij maakt hij bewust gebruik van bestaande archetypes; Sullivan maakt zich vooral druk om hoe leuk het is om te lezen, in plaats van hoe vernieuwend en origineel het is. Net als bij het eerste deel zorgt dit voor een vermakelijk boek dat heerlijk wegleest. Bijvoorbeeld op een luie zondag in de lentezon.

We schrijven twee jaar na het eind van deel 1, Het Koningscomplot. Rolf en Hadriaan worden dit keer om hulp gevraagd door een mager scharminkel dat ze in een steegje aantreffen. Wanneer het arme meisje bij zinnen is gekomen, blijkt dat haar redders precies zijn wie ze zoekt. Ze heeft namelijk haar hele trouwschat ervoor over om Rolf en Hadriaan in te huren. Niet zozeer om een monster te verslaan, maar om haar vader aan een zwaard te helpen om het monster te verslaan. Zo’n offer kunnen onze helden natuurlijk niet afslaan.

Daarnaast speelt er genoeg voor koning Alric en zijn zus, Arista. De rust is weer enigszins terug gekeerd aan het hof van Melengar, en dus is het tijd de politieke banden weer aan te trekken. Om dit voor elkaar te krijgen schakelt Alric zijn zus in, zonder haar medeweten. Uiteraard gaat Arista, die nog steeds een stevig temperament en een duidelijke eigen mening bezig, hier heel gracieus en geduldig mee om.

De boeken lezen als spannende avonturenboeken. Het taalgebruik is vrij simpel, wat goed past bij het verhaal. Hier geen hoogdravende thematiek of ingewikkelde constructies. De bedoeling is om opgezogen te worden in het verhaal en het in één ruk uit te willen lezen. Dat doel bereikt Sullivan. De oplettende lezer kan echter wel bepaalde plotwendingen voorspellen. Dat is het nadeel van het gebruik van clichés en archetypes: ze worden herkenbaar in het verhaal. Omdat de vraagstukken waar dit mee van doen heeft voor het grootste deel achtergrond blijven en de bijbehorende plotwendingen vrij snel naar voren komen, is dit echter niet heel storend. Gezien de hints die de schrijver geeft, vermoed ik ook dat dit (deels) bewust is gedaan.

De vaart gaat lichtelijk uit het verhaal tijdens het begin van Arista’s kant van het verhaal. Dit is niet geheel zonder doel, want hier leren we Arista beter kennen en wordt er nog eens nadruk gelegd op het feit dat je haar beter niet kan onderschatten. Verwarrend is wel hoe zij de informatie verwerkt die ze krijgt. Het is nooit duidelijk hoeveel ze nu precies gelooft van wat de kerk haar vertelt, maar dit kan ook zijn omdat het voor haarzelf niet duidelijk is wat ze nu precies wel en niet moet geloven.

Dit tweede deel werkt het verhaal van Rolf en Hadriaan verder uit. Het licht ook een tipje van de sluier op wat betreft de hoeveelheid werk die Sullivan heeft gestoken in het verhaal. Qua structuur en spanningsverdeling lijkt het sterk op het eerste deel, ook dit deel heeft een (deels) afsluitend verhaal. De simpele structuur van het verhaal en het taalgebruik verhullen een veel complexer verhaal, met diepere lagen. Elk avontuur van Rolf en Hadriaan brengt ons dichter bij de ontknoping van het overkoepelende verhaal. En dat maakt dat je na deel twee eigenlijk direct wilt beginnen aan deel drie.