Onrust in Rivia en omstreken

De Hekser (The Witcher), oftewel Geralt van Rivia, is een franchise geworden met films, series en een erg goed lopende reeks games. We moeten echter niet vergeten waar mee begon: de boeken. Er zijn twee verhalenboeken, die ik eerder als bundel heb gerecenseerd, en een saga van vijf boeken. De jaren der verachting is deel twee in de grote saga waar het allemaal om draait. Hoewel dit deel twee is, heb ik deel één niet gelezen. Het begin was wat verwarrend, maar dat kan worden opgevangen met kennis uit de verhalenbundels. Een foutje van mijn kant, maar zeker ook van de kant van de Nederlandse uitgever: er staat namelijk nergens op de kaft dat dit een deel twee van een serie is.

De jaren van verachting draait om Cirilla, dochter van koningin Calanthe; de Leeuwin van Cintra. De leeuwenwelp, oftewel Ciri, is een gewilde prinses. Ze zwerft door de landen, op de vlucht voor premiejagers. Ook al heeft ze officieel geen claim op de troon, een prinses die niet gelieerd is aan iemand is altijd gevaarlijk. Dit weten natuurlijk de heks Yennefer en de hekser Geralt ook, die Ciri tegen elke prijs willen beschermen. Alleen niet samen. Want Yennefer wil Geralt niet echt zien. Of misschien eigenlijk wel. Liefde is ingewikkeld.

Gedurende het boek volgen we afwisselend Ciri, Geralt en de bard Ranonkel. Tussendoor zijn er nog korte stukjes waarbij je de beleving van andere, minder belangrijke personages meekrijgt. Dit zorgt voor een gevarieerd beeld, maar draagt helaas ook bij aan een gebrek aan binding met de personages. Natuurlijk, wanneer Geralt zich dood verveelt op een feestje voel je zijn verveling, maar een echte binding of een dieper begrip van Geralt, Ciri, Yennefer of Ranonkel blijft achter.

De jaren is geen boek dat je grijpt, mede door het gebrek aan beinding met de personages. Daarnaast laat Sapkowski het verschillende keren aan andere personages over om te gokken waarom één van de hoofdkarakters iets doet. Dit zorgt ervoor dat je niet zeker weet wat iemands beweegredenen zijn, iets dat soms verwarrend overkomt of zelfs gewoon vermoeiend. Aan het einde lijkt Ciri vooral te kiezen door niet te kiezen. Dat is misschien heel menselijk, maar lijkt niet te passen bij de rest van haar karakter.

Zoals zoveel fantasyboeken, zit ook in dit boek een oorlog. Het voordeel is dat de oorlog op de achtergrond speelt. Geralt wil tegen elke prijs neutraal blijven en de rest was toch al op de vlucht, oorlog of niet. Hoewel Geralt wel de politiek van de oorlog meekrijgt, wordt het grootste deel uit de doeken gedaan met behulp van verschillende fragmenten. Op deze manier komt het gezichtspunt van verschillende kanten langs, waaronder dat van een soldaat en een administrateur. Een verademing voor mensen die niet houden van hoofdstukken gevuld met gevechtscènes.

De vertaling is deze keer een stuk beter dan de verhalenbundel. Gecombineerd met de ontspannen schrijfstijl van Sapkowski, leest dit makkelijk weg. Dit boek mist de magie en de monsters die de verhalenbundel wel had, wat de 'fantastisch avontuur'-waarde omlaag haalt. Verder zijn er veel namen die je heel makkelijk door elkaar haalt. Hierdoor is er soms verwarring over wie nu goed is en wie niet. Naast de vraag wat nou eigenlijk goed is, want daar lijkt noch Yennefer noch Geralt een duidelijke mening over te hebben. Het is desalniettemin een prima boek, waarbij het helpt om enigszins in de wereld van Geralt van Rivia te zitten voor je er aan begint.