Een chaotische autobiografie die raakt

Amanda Palmer is een bekend persoon: zowel als zangeres, als zijnde de vrouw van Neil Gaiman. In 2013 gaf Amanda één van de beroemde Ted-talks, wat haar bekender maakte dan ze al was. Niet over het feit dat ze zangeres is of haar beroemde man; maar over hoe zij bereikt wat ze wil bereiken, namelijk door te vertrouwen op haar fans en simpelweg te vragen om wat ze nodig heeft. Dat praatje was minder dan veertien minuten; veel te weinig tijd om te vertellen wat ze allemaal wil delen met de rest van de wereld.

De kunst van het vragen gaat over Amanda's reis van levend standbeeld tot de kickstarter campagne van 1,2 miljoen dollar, en wat daar uit voort kwam. Het is een achtbaan, maar een prachtige achtbaan van vragen, vertrouwen en ook heel veel twijfel. Amanda laat de lezer binnen bij haar diepste gevoelens. Zoals ze zelf zegt: de blender waar haar gedachten en gevoelens in gaan voor ze ze laat lezen, stond op standje laag. Na het lezen van het boek voelt het alsof je er een vriendin hebt, eentje die je nooit zal spreken, misschien nooit zal zien, maar waarvan je wel weet wat haar grootste angsten en dromen zijn.

In het boek laat Amanda zien hoeveel ze bereikt heeft met vragen wat ze nodig heeft, maar ook hoe hier op gereageerd wordt. Hierbij springen een paar thema's naar voren. Naast het vragen om wat je nodig hebt, het vertrouwen van Amanda in haar fans en mensen in het algemeen, en het 'zien' van andere mensen. Niet naar ze kijken, maar andere mensen echt zien: 'Ik wilde gezien worden. Dat was absoluut waar. Iedere uitvoerende artiest – ieder mens – wil gezien worden; het is een basisbehoefte. Zelfs de verlegen mensen die niet willen dat iemand naar hen kijkt. Maar ik wilde ook heel graag zien.' De schreeuwlelijk met de getekende wenkbrauwen op het podium vindt het nog steeds het belangrijkst dat haar muziek mensen verbindt, zowel onderling als met haar. Want een muzikant hoort onderdeel te zijn van de samenleving, en niet op een podium de samenleving toe te zingen.

Het boek springt van het ene op het andere moment, wat verwarrend werkt maar waarschijnlijk precies is zoals Amanda in het echte leven is. Vertelt ze over haar bruiloft met Neil Gaiman, vijf pagina's later heeft ze hem nog niet eens ontmoet. Als je je mee laten slepen in het boek, maakt dat allemaal niets uit. Amanda's manier van schrijven is ontwapenend, alsof ze tegenover je zit met een kop thee en vertelt wat haar nú weer is over komen. Zelfs iemand die bekend staat als een enorm aanwezige vrouw die nooit stilzit en iedereen om hulp vraagt, heeft grote twijfels, angsten en verdriet. Ook dat laat ze zien. Daarnaast zet ze de lezer aan het denken: ze daagt uit om dingen vanuit haar perspectief te zien. Ze is niet belerend en praat wat ze doet niet goed: dit is Amanda, dit is wat Amanda doet en vindt, en waarom. Wat jij ermee doet en wat jij vindt, moet je helemaal zelf weten.