Het gevecht om de Valkentroon begint

Karen Miller is een bekende naam, die in verschillende sub-genres van de fantastische literatuur schrijft onder haar eigen naam en het pseudoniem K.E. Mills. Met De Valkentroon begeeft ze zich in de epische of hoge-fantasy, met als sub-genre grimdark. Grimdark kennen de meesten van de boeken van G.R.R. Martin: Het lied van ijs en vuur. Het genre is gebaseerd op het idee dat de wereld niet goed is, en de mensen erin ook niet. Iedereen probeert zichzelf te redden en daarbij de anderen neer te slaan, een thema dat van De Valkentroon af druipt.

De Valkentroon volgt de hertogdommen Harcia en Clemen, geleid door de hertogen Aimery en Harold. Waar Aimery een stevige grip op het hertogschap heeft, wordt Harold al snel verstoten door zijn neef Roric. Roric is een van de weinigen in het boek die geen andere motieven heeft dan welke hij openlijk laat zien: hij wil een goede hertog worden voor Clemen, die het tot dan toe met de egoïstische, ijdele en vooral inhalige Harold heeft moeten stellen. Bijgestaan door zijn pleegvader Humbert, bestijgt hij de valkentroon. Vanaf dat moment gaat werkelijk alles mis voor Roric en Clemen.

Ondertussen is in Harcia ook niet alles pais en vree. Balfre, de oudste zoon van Aimery, is een roekeloze, eerzuchtige man die nog altijd lijkt te strijden met de geest van zijn overleden, oudere broer. Zijn droom is om Harcia en Clemen onder één koning te verenigen. Aimery twijfelt aan Balfre en maakt zijn andere zoon, Grefin, rentmeester in het Groene Eiland. Balfre gelooft niet dat dit tegen Grefins zin in gebeurt, en zweert wraak op zowel zijn broer als zijn vader. Een wraak waar hij rustig de tijd voor neemt. Net als Roric in Clemen is Grefin hier de enige die goedhartig is en ook nog goed van vertrouwen. Daarmee kom je niet ver in de harde wereld die Miller schetst. Goedhartig is een wees in huis opnemen en hem niet harder en vaker slaan dan je eigen zoon. Goed zijn van vertrouwen is gewoon een doodsvonnis.

Hoewel dit duidelijk een fantasyboek is, het speelt immers in een niet-bestaand land dat nog in de middeleeuwen is blijven hangen, zijn de echte fantasy-elementen minder prominent. De heks, die meer weet dan ze loslaat en meer invloed heeft dan men gelooft, blijft enigszins op de achtergrond. Zij wordt, op haar beurt, aangestuurd door Salimbene. Hij wordt in het begin van het boek voorgesteld als een koningszoon die op sterven na dood is. Echter, zijn precieze doel met de acties van zijn heks Izusa blijft tot op het laatste moment onduidelijk.

Op de schrijfstijl van het boek valt weinig aan te merken. Miller schrijft vanuit verschillende perspectieven, maar altijd vanuit de derde persoon, doorspekt met de gedachten van de hoofdpersonen. Hierdoor zijn alle personages te begrijpen, ook al zijn ze soms nog met de beste wil van de wereld niet sympathiek te noemen. Gedreven door haat, liefde, angst en wraak doet ieder wat nodig is om zelf te overwinnen en de rest in de modder te trappen. Dit zorgt dat je met de meeste personages niet echt meeleeft, en soms zelfs denkt “Mooi, die ook dood. Prima.”

Het boek leest grimmig en is op punten deprimerend. Het is een boek dat je weglegt met “Dat doe je toch gewoon niet, jij strontbloem!”. Om het een minuut later op te pakken en verder te lezen. Het is soms moeilijk te geloven dat mensen zo gemeen, zo harteloos, zo egoïstisch en zo achterbaks kunnen zijn. Tussen de vreselijke mensen met hun gemene plannen door zijn er genoeg lichtpuntjes om weer hoop te krijgen op een goede afloop, hoewel je dondersgoed weet dat dat valse hoop is. Het boek geeft prachtig weer hoe veel wantrouwen en egoïsme kapot kan maken. Toch blijf je doorlezen. Het is een groot compliment voor de schrijfster als je je personages zo vreselijk kan maken, en toch kan zorgen dat het boek niet neer te leggen is.