Tamme afsluiter voor de hekser

Het wordt tijd om de reeks van Andrzej Sapkowski over de hekser Geralt van Rivia en zijn reisgenoten af te sluiten. De Nederlandse vertaling is uit, vóór de Engelse zelfs, 17 jaar nadat hij geschreven is. Pas op: deze recensie bevat veel spoilers voor hen die de reeks nog niet begonnen zijn, of die halverwege zijn. Je bent gewaarschuwd.

Het laatste deel van de Hekser begint wederom met een vertelster, Ciri in dit geval, die het verhaal achteraf aan een onbekende vertelt. Het verhaal van de hekser is ondertussen afgedwaald van Geralt, en trekt steeds meer naar Ciri, prinses van Cintra, ook bekend als Falka van de rebellengroep de Ratten, en eeuwige voortvluchtige. Ontsnapt aan haar nemesis Bonhart, is Ciri verzeild geraakt bij dezelfde elf die Geralt heeft ontmoet. Het is tijd om haar noodlot tegemoet te gaan.

Na vier delen kennen we de hoofdpersonages vrij goed, wat het des te vervelender maakt dat zowel Geralt als Yennefer afgestompt lijken. Geralt lijkt de weg kwijt, en we moeten nu op Ciri rekenen om het verhaal interessant te houden. Geralt en Yennefer worden niet meer dan bijpersonages, wiens enige functie lijkt om Ciri te ondersteunen zonder eigen doel of leven. Alsof de Geralt en Yennefer die we kennen vervangen zijn door een stel dat de rit uitzit, maar meer ook niet. Het vuur is eruit.

Dat vuur komt gelukkig wel terug bij de reisgenoten van Geralt, die alweer een paar boeken meegaan. Helaas zijn de verdere dialogen vaak plat, en mist het de scherpte en de humor van weleer. Ook lijkt iedereen, koning, hekser en rebel, dezelfde stijl van spreken te hebben, wat de dynamiek tussen de personages verminderd.

De Vrouwe van het Meer springt heen en weer tussen verschillende tijdspunten en verschillende personen. Dat is op punten erg verwarrend, want het verhaal wordt al ingewikkeld genoeg met alle personages en locaties die over vijf boeken verzameld zijn. Het verhaal is duidelijk als afsluiter bedoeld. Hoewel het in geen enkele manier de traditie van 'eind goed, al goed' volgt, voelt het op punten alsof Sapkowski loshangende eindjes liever afknipt dan dat hij ze aan elkaar knoopt. Hij maakt zich er makkelijk af.

De Vrouwe van het Meer is zeker geen slecht boek, maar het vertrouwen in Geralt is een beetje kwijt. Van een stoere hekser is hij over de serie veranderd in een onverschillige, ouwe man. Ciri redt veel, maar het is jammer dat ze uiteindelijk het boek in haar eentje moet dragen. Het verhaal blijft interessant en het leest nog steeds prettig weg. Als afsluiter van de serie is het dan ook onmisbaar voor een ieder die de eerdere boeken gelezen heeft. Maar als het boek uit is, is er geen behoefte aan een deel zes. Het is goed zo, Sapkowski lijkt eruit gehaald te hebben wat er in zat.