Rolf en Hadriaan op zee

Een storm van smaragden is alweer deel vier in de serie De openbaringen van Riyria. Voor wie er nog niet mee bekend is: recensies van deel één tot en met drie staan al weer een tijdje online. Het succes van de boeken van Michael J. Sullivan is met een gerust hart vrij groot te noemen. Op dit moment is hij druk bezig met het laatste boek van de derde Ryira-serie. In Nederland hebben we op dit moment helaas nog maar één serie om te lezen. Zoals altijd bij een recensie van latere delen in een serie: pas op, er kunnen spoilers van eerdere delen in deze review zitten.

Een storm van smaragden verhaalt van het verdere leven van Rolf en Hadriaan. Arista en Modina, vroeger Trees genoemd, spelen een belangrijke rol. Modina heerst nog steeds in naam, hoewel ze erg weinig te zeggen heeft. Haar kamermeisje Amalia probeert Modina zo goed en kwaad als ze kan te helpen, wat een zware taak is. Ondertussen moet Arista een manier vinden om haar koninkrijk te redden van de keizersgezinden.

Het duo Riyria wordt door Alric gevraagd om te helpen. Al snel blijkt dat ze de zee op moeten, iets waar geen van beide ervaring mee heeft. Gelukkig is één van de stuurmannen op het schip Rolf en Hadriaan nog wat verschuldigd. Sullivan lijkt te genieten van het schrijven over de zeevaart. Hij gebruikt veel jargon en legt veel uit: “’Grootzeil oploeven!’ Schreeuwde de kapitein plotseling, en de bemanning wierp de boeglijnen en brassen los. [..] Zonder wind om het schip voort te stuwen, kon het roer geen kracht tegen het water zetten om te keren. Als het schip zijn draai niet voltooide, zou het niet in staat zijn de wind te vangen en zou het de zandbanken opdrijven, waar de houten romp als een eierschaal uiteen zou spatten en de vracht evenals de bemanning in de donkere, woeste zee geworpen zou worden.” Hoe verhelderend en goed geschreven dit ook kan zijn, meestal voegt het weinig aan het verhaal toe behalve de hersengymnastiek die de lezer moet uithalen om goed te begrijpen wat er precies gebeurt.

De verhaallijn van het boek is wat minder duidelijk dan de andere boeken: het is minder voorspelbaar en het duurt even voordat duidelijk is wat er precies aan de hand is. Dat is niet erg, want dat weten Rolf en Hadriaan, alsmede Modina, ook niet. Het duurt even voordat het verhaal op gang komt, zoals vaker in series. Informatie uit eerdere boeken moet herhaald worden en het op te lossen probleem van dit boek moet vastgesteld worden. Maar als Rolf en Hadriaan dan weer op weg zijn, is Riyria helemaal terug.

Wat fijn is aan de Riyria-serie is dat de karakters groeien, waardoor ze nog meer gaan leven. Dat valt in dit deel heel sterk op: Rolf is verliefd en Hadriaan heeft een doel gevonden in het leven, wat hen allebei veranderd heeft. Daarnaast zijn ze als karakter minder plat: in de loop der tijd is er meer diepgang in alle karakters gekomen door de ontwikkeling van hun achtergrondverhaal en door de dingen die ze meegemaakt hebben. Hetzelfde geldt voor de vrouwelijke hoofdpersonen: Arista, Modina en Amalia. Wat ze hebben meegemaakt in en buiten de boeken, laat duidelijke sporen achter. Zowel in positieve zin, als in negatieve zin. Dit wordt soms gezegd, en gelukkig vaker nog getoond. Rolf is teder richting Gwen, Arista accepteert dat het nou eenmaal koud en nat is buiten en Hadriaan zal zijn eigen verleden moeten confronteren.

In dit deel waagt Sullivan zich aan de ontwikkeling van een nieuwe beschaving, een gebied dat niet voldoet aan de norm die er in Melengar en het keizerrijk gesteld wordt. Hoewel het zeker een toevoeging aan het boek is, ligt hier niet zijn kracht. De nieuwe beschaving blijft een beetje plat en lijkt van dichtbij niet zo afwijkend als we dachten: de rot van het keizerrijk dringt overal door. Er had meer ingezeten dan Sullivan er nu uit haalt, maar het is zeker geen slechte poging geweest.

Sullivan zet de krachtige serie De openbaringen van Riyria door met een vierde deel. Hoewel dit deel op bepaalde punten niet zo sterk is als het vorige deel, laat het op andere punten juist zijn voorgangers achter zich. Een kracht van Sullivan blijft zijn manier van het verhaal een draai geven die je niet had verwacht, ook al had je ze achteraf wel kunnen verwachten. Dat verrassingselement maakt dat je de volgende delen nog sneller wilt lezen. Want laten we eerlijk zijn: Rolf en Hadriaan zijn misschien twee schurken en tuig van de richel, maar ze hebben het hart van de lezer snel gestolen. Gecombineerd met de makkelijk lezende schrijfstijl die Sullivan over het algemeen hanteert, zorgt dit voor boeken die je niet makkelijk weg legt.