Een tweede deel dat het eerste overstijgt

Luke Scull is een game-designer die daarnaast boeken is gaan schrijven, en dat gaat hem niet slecht af. Het eerste deel van de serie, De Donkere Broederschap, is goed ontvangen, maar de potentie van Scull als schrijver kwam nog niet helemaal naar voren. Met het tweede deel, Het Zwaard van het Noorden, brengt hij hier verandering in. Zoals altijd met tweede delen: pas op, spoilers voor wie het eerste deel niet gelezen heeft.

Het tweede deel draait vooral om Brodar Kayne. We leren veel over Kayne’s geschiedenis en hoe hij de machtige krijger is geworden die bekend stond als Het Zwaard van het Noorden. Dat is allemaal verleden tijd, nu is hij op weg naar zijn vrouw, van wie hij dacht dat ze vermoord was door zijn eigen zoon. Uiteraard is hij op weg met zijn eeuwige compaan Wolf, waar hij al 25 jaar op kan vertrouwen. De reis niet zonder problemen, waarbij Kayne en Wolf niet alleen hun vechterskunsten kunnen laten zien, maar ook de reden waarom ze ooit begonnen zijn als beschermers van de mensen in het noorden.

Naast Kayne krijgen we ook verhalen mee van de personages uit het vorige deel: Cole, Sasha, en alle anderen. Helaas is een 'en ze leefden nog lang en gelukkig' niet weggelegd voor een ieder in dit boek. Eigenlijk voor niemand. Dat is erg vervelend voor hen, maar zorgt voor intrigerende en spannende verhalen. In het vorige deel miste er een overkoepelend verhaal, intriges op hoger niveau. Dat komt in dit deel meer naar voren. De oppermagiërs spelen hun eigen spel, waarbij onze personages hun marionetten zijn, al dan niet gewillig.

De oppermagiërs zijn hard en houden alleen rekening met hun eigen wensen. Al vrij snel blijkt bijvoorbeeld dat de Witte Dame, die heeft geholpen Dorminia van haar tiran Salazar te bevrijden, zelf ook niet bepaald de ideale heerseres is. De manier waarop het doen en laten van de oppermagiërs wordt beschreven, alsmede hun beweegredenen, doet denken aan schakers: het is vervelend om pionnen en zelfs hogere stukken op te geven, maar alles voor de winst.

Hoewel het boek erg donker is qua verhaal, leest het niet zo; de kleine overwinningen blijven hoop geven. Het verhaal leest als een spannende roman, eentje voor een regenachtige zondagochtend die langzaam verandert in een zondagmiddag en -avond. Het is ook te merken dat Scull zijn schrijfkunsten aanscherpt, hoewel er voor de vertaling ook zeker lof mag gaan richting Inge Pieters, de vertaalster. Met betrekking tot de vertaling is er maar één kanttekening: soms staat er Hooglanden, soms Hoogtanden. Helaas heb ik niet de engelse versie om dat te controleren.

Het Zwaard van het Noorden is een ander fantasyboek dan we gewend zijn. Magie is gewoon een onderdeel van het leven en mensen zijn niet meer dan pionnen op een groot schaakbord. De wereld van Scull bevind zich in de Eeuwen van Verval: na de dood van de Goden blijven er nog veel problemen over. De dood van de tiran Salazar was misschien niet zozeer een einde, als wel een begin van iets veel groters.