De afsluiting van een saga

Over de afgelopen zes boeken heeft Michael J. Sullivan een ware saga voort gebracht met zijn De openbaringen van Riyria. Het eerste boek dat ik in mijn handen kreeg was deel zes, Percepliquis. Na één hoofdstuk besloot ik dat ik de hele serie moest lezen, een goed besluit in retrospect. Het afsluitende boek van deze saga moet de reeks tot een hoogtepunt brengen waar je niet omheen kunt, iets wat Sullivan blijkbaar goed toe te vertrouwen is. De saga bevat alle onderdelen die met fantasyseries geassocieerd worden: magiërs, dwergen, bijzondere zwaarden, magische monsters en mysterieuze erfgenamen. In dit laatste deel passeert dit alles nog even in sneltrein de revue. Zoals altijd met latere delen van een serie: spoiler alarm!

Percepliquis begint niet heel erg hoopvol: Rolf is depressief nadat hij Gwen verloren is en de elfen rukken op naar Aquesta. De enige manier om de invasie het hoofd te bieden is meer een dollemansgok dan iets anders: ze moeten de mythische stad Percepliquis vinden en daar even een mythische hoorn vandaan halen. Toch trekt een groep erop uit om de mensheid te redden, een groep waarvan de ene helft de andere helft niet vertrouwt. Helaas moet volgens Arista ook de erfenaam van Nyphron mee, de aller-charmantste Degan Grim. Waar Rolf de dwerg Magnus kan vermoorden uit wraak, zal ieder lid van de groep graag zorgen dat Grim gewoon zijn mond houdt. Ondertussen rukken de elfen op en stromen de vluchtelingen Aquesta binnen, waar Modina probeert de stad en alle inwoners van het keizerrijk te redden.

Een onderwerp dat in dit boek meer naar voren komt dan in andere boeken, is de kijk op vrouwen die de leiding nemen. Zowel Arista als Modina laten hun ware kracht zien, en dat neemt niet iedereen in dank af. Waar Modina al eerder met haar onderdrukkers af heeft kunnen rekenen, moet Arista nu en dan een tandje terug doen. Niet alleen door haar geslacht, ook door haar rang, net onder haar broer. Sullivan stelt hierbij duidelijk de traditionele rolverdeling aan de kaak, zonder een sterke positie in te nemen. Wat is belangrijker: kennis en ervaring, of afstamming en geslacht?

De ontwikkeling van het verhaal gaat snel. Door de boeken heen heeft Sullivan een episch verhaal opgebouwd met een stevige fundering, en daar plukt de lezer nu de vruchten van. Het feit dat de eerdere boeken alle belangrijke onderdelen al behandeld hebben, betekent dat er nu weinig echte uitleg meer gegeven hoeft te worden. De manier waarop alles bij elkaar komt, klopt gewoon. Aanwijzingen vallen op hun plaats en eerder geplaatste opmerkingen blijken ineens heel logisch of profetisch. Dit boek doet wat een laatste deel van een serie hoort te doen: verrassen zonder onwaarschijnlijk te lijken.

Dit boek maakt de serie af zoals we graag zouden zien. De personages zijn intrigerend, niet altijd even sympathiek, en zorgen samen met de verhaallijn dat je niet wil stoppen voor je alles weet. Als je niet oppast, kost dit boek je je nachtrust. Het leest als een spannend avonturenboek waarin alle personages voorbij komen voor een laatste krachtmeting. Een krachtmeting die, mede door de goede opbouw van de boeken, enorm bevredigend is en letterlijk tot de laatste zin de aandacht vasthoudt. Nu maar hopen dat de andere Riyria-boeken snel vertaald worden (drie prequels die samen de Riyria Chronicles vormen).