Een afsluiter om van te genieten

De Lentagon-trilogie van Kelly van der Laan is begonnen als tweeluik. Aan het einde van deel twee was echter al snel duidelijk dat er nog een verhaal in zat. In Talent en Kristal wordt de trilogie afgesloten met het verhaal van Seamon Lentan, de jongen die het verhaal in beweging zette. Zoals altijd bij vervolgboeken, staan er in deze recensie spoilers voor hen die de eerdere delen niet gelezen hebben.

Nadat Joy, Seamon, Sirka en Valeria zijn gevlucht uit Parsia, hebben ze asiel en bescherming gekregen in Surral. Hier leven ze een rustig leventje waarbij ze genieten van een relatieve rust, totdat Joy’s oude vriend Mart ineens contact opneemt. Parsia heeft de 80-plus wet aangenomen, die verordent dat alle talenten met een Telchion-score boven de 80 geboeid moeten worden met kristal. Op deze manier kunnen ze hun talent niet gebruiken. De gevolgen van deze wet zijn enorm: hoewel maar één procent van de bevolking hieronder valt, zijn dit bijvoorbeeld de meest getalenteerde dokters en de sterkste poort-mechanici. Daarnaast is het een marteling voor een ieder die op deze manier geboeid wordt. Uiteraard kan Seamon de kreet om hulp van Mart niet negeren: hij sluit zich nogmaals aan bij zijn oude groep, de jonge radicalen.

Het verhaal dat Van der Laan schrijft is goed uitgewerkt en onderbouwd. Waar het eerder nog verzonnen aanvoelde, is het verhaal stabiel en compleet. Het is duidelijk dat ze zichzelf als schrijver heeft ontwikkeld in de afgelopen tijd en met de Lentagon-trilogie gegroeid is. Daarnaast zitten er minder vreemde zinconstructies en andere taalkundige fouten in. Helaas blijven sommige namen, zelfs na drie boeken, onwennig en verzonnen overkomen. Alsof ze niet passen in de wereld zoals geschetst in de boeken.

De karakters van Joy, Seamon, Sirka en Valeria zijn stuk voor stuk sterk en intelligent. Als gevolg zijn hun beslissingen en meningen op bepaalde punten verschillend, maar goed te begrijpen. Seamon blijft de ongrijpbare, degene die een beetje een karikatuur blijft van zichzelf en die minder sterk wordt neergezet dan de meiden. Hierdoor identificeer je je als lezer minder goed met hem. Dit wordt gelukkig goed gemaakt door Joy en Sirka, wiens dubbele gevoelens ten opzichte van Seamon diepte aan de emotionele inhoud van het boek geven. Toch is dit jammer: Seamon is één van de meest complexe karakters in het verhaal.

Talent en Kristal is een stapje omhoog in verhouding tot de vorige boeken in de serie. Wat Van der Laan siert, is dat ze niet de makkelijke weg kiest. Wat en wie goed en kwaad zijn is onduidelijk, niemand is te vertrouwen zelfs als ze nobele doelen lijken te hebben. Ze laat de lelijke kant van rebellie zien, de oorlog die er achter schuil gaat en wat er nodig is om door te gaan. Ook is het een sterk voorbeeld van de kracht van angst: hoe angst voor het onbekende en mensen die mogelijk sterker zijn, tot vreselijke gevolgen kan leiden. Hoewel er een rauw kantje aan het verhaal zit, had het wat dit betreft nog een stap heftiger en radicaler mogen worden. Er worden grote thema’s besproken en het maakt nieuwsgierig naar haar volgende project.