Verhalen met een 'twist'

Verhalenbundels zijn een ondergeschoven broertje in de literatuur en de lectuur. Dit geldt ook voor de fantasy. In het voorwoord zegt Hay van den Munckhof al: “Verhalenbundels verkopen voor geen meter, lees ik wel eens.” Gelukkig gelooft Van den Munckhof dat niet en wil hij er stiekem toch een uitgeven. Dat is de bundel Traisha en het Ei geworden. Een bundel met negen verhalen, geschreven in de periode 2009-2014.  

De verhalen in Traisha en het Ei gaan niet over ridders, elfen of dwergen. De verhalen gaan stuk voor stuk over mensen en de beslissingen die ze maken. Ze nemen je mee naar werelden waarin er geen ridders zijn die jonkvrouwen redden, het gaat eerder over dorpsmeisjes die het dorp redden. Het zijn geen grootste epistels waarin de wereld gered moet worden en alles uiteindelijk weer goed komt. Het zijn mensen die in situaties terecht komen en daar heelhuids uit proberen te komen. Dat gaat de één beter af dan de ander. Maar zo nu en dan ontmoet je een hoofdpersoon waarvan het eigenlijk helemaal niet erg is als hij of zij het einde niet haalt. Niet iedere hoofdpersoon is automatisch een goed persoon.  

Hay van den Munckhof heeft een verhalenbundel neergezet die gekenmerkt wordt door diversiteit. Hij heeft een duidelijke stijl waarbinnen alles mogelijk is. De personages kunnen van alles zijn en zijn allemaal goed beschreven. Hetzelfde geldt voor de omgeving en de werelden waarin de verhalen zich af spelen. Binnen een paar bladzijden kan Van den Munckhof een wereld schetsen met een hoofdpersoon waar je zonder problemen in meegaat. Knap is dat hij dit met zoveel verschillende personen en uitgangspunten kan, dat geen twee verhalen op elkaar lijken.  

De schrijfstijl van Van den Munckhof is duidelijk. Hij wijdt niet uit over elementen die niet van belang zijn en gebruikt weinig prozaïsche uitspattingen. Dit is heel prettig bij verhalen: als een verhaal tien bladzijden duurt, hoef je geen twee pagina's uitleg over de lokale flora en fauna. De meeste verhalen zijn vanuit de derde persoon geschreven en dit lijkt zijn favoriete uitgangspunt te zijn. Twee van de verhalen zijn vanuit de eerste persoon geschreven, dit voelt helaas net iets minder lekker aan. Dit zijn gelijk ook de twee kortste verhalen.  

Het enige verhaal dat iets onder het niveau van de rest ligt, is het laatste verhaal. Het loopt minder lekker en mist aan het eind een stukje uitleg. Hay van den Munckhof legt uit dat hij aan dit verhaal het einde heeft veranderd, omdat het eerste einde niet goed was. Naar mijn idee had het einde nog een klein beetje bijschaving of uitleg kunnen hebben. Gelukkig weegt het iets mindere einde van één verhaal absoluut niet op tegen de hoge kwaliteit van de andere verhalen.  

Er zijn nog twee kleine minpuntjes. Het eerste is dat twee van de verhalen die mogelijk nog het meest op elkaar lijken, gelijk achter elkaar zitten. Omdat deze twee verhalen in het begin zitten, geeft dit eigenlijk een verkeerd beeld van de diversiteit in het boek. Het tweede is de boekomslag. Het boek komt ouderwets over. Niet door de tekening op de omslag, maar puur door de vormgeving. Hoewel het voor mij als recensent totaal geen invloed heeft, zou het zonde zijn als mensen er daarom aan voorbij lopen. Of juist niet, omdat het wel erg opvalt tussen alle mooie omslagen die tegenwoordig in de winkel liggen.  

Verhalenbundels laten veel mensen aan zich voorbij gaan. Dat is zonde. Traisha en het Ei laat zien hoe het kan en hoe het zou moeten. Hoewel alles van dezelfde schrijver komt, heb je nooit het idee dat je twee keer hetzelfde verhaal leest. Of dat de verhalen te veel op elkaar lijken. Dit is een heerlijke verhalenbundel, bijvoorbeeld voor in de trein voor die ritjes van een kwartier per keer. Of voor het slapen gaan. Probeer het eens uit, zou ik zeggen.