Interessant inkijkje in het leven van een verzetsheldin in Rotterdam tijdens WOII

Cocky is het verhaal over een Rotterdamse verzetsheldin, verteld door haar kleinzoon Michael Barzilaij. Hij dook aan de hand van diverse archieven en interviews met mensen die haar gekend hebben in de geschiedenis van deze interessante vrouw.
Het verhaal begint vlak voor het zware bombardement door de Duitsers op Rotterdam in 1940. Barzilaij beschrijft op originele en gedetailleerde wijze de situatie van Cocky en haar familie, en die van Rotterdam en Nederland op dat moment. Hij beschrijft de stad van voor het bombardement en je voelt de dreiging van de naderende bom. Het bombardement en de impact daarvan worden beschreven door het geven van technische details en vanuit ooggetuigenverslagen. Dit maakt dat je je makkelijk in de situatie kunt verplaatsen en het inferno van dichtbij meebeleeft. Op wonderbaarlijke wijze overleven Cocky en Anton (haar aanstaande man) het bombardement.

Daarna vervolgt de schrijver het verhaal redelijk chronologisch, met hier en daar flashbacks ter verduidelijking van de familiegeschiedenis. Soms wordt er vooruitgeblikt, hetgeen het verhaal niet altijd ten goede komt. Barzilaij lijkt veel en gedetailleerd onderzoek te hebben gedaan en geeft achtergrondinformatie over de familie, Rotterdam en de oorlog. Hij weet alle verschillende snippertjes informatie over Cocky en haar familie, Rotterdam en de Tweede Wereldoorlog aaneen te smeden tot een vlot verhaal. Zo nu en dan wil hij net wat teveel informatie en namen in het verhaal verwerken, waardoor het wat minder leesbaar wordt. Daar waar hij te weinig informatie heeft gevonden over hoe Cocky een en ander beleefd heeft, maakt hij gebruik van ooggetuigenverslagen van vrouwen in een vergelijkbare situaties of andere ooggetuigen. Op die manier probeert hij hiaten op te vullen en zo dicht mogelijk bij de feiten te blijven. Wel doet hij soms suggesties die enigszins gekleurd zijn. Het lijkt dan meer te gaan over hoe hij zijn grootmoeder wil zien, dan over hoe het daadwerkelijk is gegaan.

Hoewel de titel van het boek ‘Cocky’ is, gaat het verhaal net zoveel en soms zelfs meer over Anton, haar man. Waarschijnlijk is van hem meer informatie bewaard gebleven. Bij het aanvragen het verzetskruis heeft hij veel informatie op schrift gezet over zijn werk in het verzet tijdens de Tweede Wereldoorlog. Cocky heeft dit niet gedaan en heeft over het grootste deel van haar geschiedenis niets verteld en niets opgeschreven. Dit is hoe het vaak ging na de oorlog, er werd gezwegen en zeker door vrouwen. De mannen die niet zwegen, stelden zichzelf vaak op de voorgrond. De verzetsdaden van vrouwen werden als niet zo belangrijk of ondergeschikt gezien en aan de kant geschoven. Vrouwen vonden zelf ook vaak dat het allemaal niet zoveel voor stelde wat ze hadden gedaan. Cocky lijkt hierop geen uitzondering. Daarom is het goed dat Barzilaij ervoor gekozen heeft om juist zijn oma Cocky, en niet zijn opa, hoofdpersoon te maken in dit verhaal. Ondanks de soms wat gekleurde invulling van haar verhaal door de schrijver, geeft dit boek een mooi beeld van hoe Cocky en andere verzetsheldinnen hun werk in het verzet onder gevaarlijke omstandigheden deden. Ze riskeerde haar leven als fietskoerierster en bij verlenen van hulp aan onderduikers. Heel goed dat zij door middel van dit boek een plek in de geschiedenis krijgt. Het boek geeft daarnaast een informatief beeld van hoe verzetsnetwerken in Rotterdam tijdens de Tweede Wereldoorlog eruit zagen en is een aanrader voor iedereen die in deze periode van de geschiedenis geïnteresseerd is.