Niemendalletje zonder diepgang

In De verloren familie van Jenna Blum wordt het verhaal verteld van Peter, die de Tweede Wereldoorlog overleeft en vervolgens in Amerika een nieuw leven opbouwt. Het boek leest vlot en het onderwerp is interessant, maar wordt helaas onvoldoende uitgewerkt.
Het boek bestaat uit drie delen die elk vanuit het perspectief van een andere persoon worden verteld. Op zich is dit een opzet die zich ervoor leent om de problemen en de gevolgen, die de verschrikkingen van de oorlog en de verdrongen herinneringen van Peter met zich meebrengen, van alle kanten te belichten, maar helaas ontbreekt de diepgang. De karakters worden onvoldoende uitgewerkt en ze ontwikkelen zich te weinig. De schrijfster valt zowel wat betreft personen als wat betreft verhaal en situaties terug op clichés, die over het algemeen weinig met de realiteit te maken hebben. De indruk ontstaat dat de schrijfster niet put uit eigen ervaringen bijvoorbeeld met betrekking tot trauma’s en therapie. Ze lijkt zelf weinig te hebben meegemaakt en onvoldoende echt vooronderzoek gedaan te hebben voor haar boek.
Wat ronduit irritant is, zijn de beschrijvingen van de kinderen in het verhaal en de manier waarop volwassenen met hen omgaan. Ook hier lijkt het erop dat de schrijfster zo goed als geen ervaring heeft met opgroeiende kinderen en opvoeding. Hoewel van begin af aan duidelijk is hoe oud de kinderen zijn, omdat de leeftijd genoemd is, wordt je elke keer weer op het verkeerde been bij de beschrijvingen van situaties en gedragingen. De vijfjarige wordt bijvoorbeeld de ene keer beschreven alsof het een peuter betreft (die nog 2x per dag een slaapje nodig heeft!) en een andere keer als een 9 of 10 jarige, die over wel zeer goede zwemvaardigheden beschikt voor een 5-jarige.
Aan het einde van elk deel in het boek, blijf je zitten met een aantal vragen, waarvan je verwacht dat ze aan het einde van het boek zullen worden beantwoord. Dit is helaas niet het geval. Zo’n open einde kan natuurlijk een functie hebben, maar hier lijkt het er eerder op, dat de schrijfster gewoon stopt met een deel vanwege gebrek aan inspiratie. Het boek eindigt helaas ook, geheel in stijl met de rest van het boek, met een cliché.
De Verloren familie van Jenna Blum is geen vervelend boek om te lezen als je een niemendalletje tussendoor wilt, maar voor échte diepgang en realiteit kun je beter een ander boek kiezen.