Second Syndrome maar verslavend

De Elite is het tweede deel in De Selectie serie van Kiera Cass. Nadat ik vertelde dat ik De Selectie een uitgebreide proloog voor mij was, kwam het verhaal in de helft van het boek iets of wat in stand. In het begin lijkt De Elite toch last te hebben van de Second Syndrome. Het komt traag op gang, er wordt delen herhaald uit het voorbijgaande boek en het leest iets wat minder vlot. Hoewel ik de liefde voor de boeken die ik eerder voor de serie had, licht is uitgedoofd, blijft de reeks een soort aangename verslaving en kom je in een spiraal voor Binge-Reading terecht.

De groep is geslonken tot de Elite groep. Het verhaal kwam traag op gang maar wanneer het dreigt te vervelen, heeft Cass de aandacht weten te redden. De lezer ondergaat een rollarcoaster aan emoties. Van verdriet, naar een sprookjesachtige liefde, naar frustratie, naar verbazing.

Het is de schrijfster ook gelukt om het sprookjesverhalen met kastelen, jurken en prinsen een duistere rand naar boven te laten komen en een blik te werpen op de waarheid achter heel het pracht en praal, met medeogen van America, de hoofdrolspeelster. Hoe goed een wereld ook lijkt te zijn, hoe verlicht de top van de ijsberg ook mag zijn, het gedeelte eronder is vaak van belang en draagt heel wat verhalen met zich mee. In de Elite kom je meer te weten over bepaalde personages, karakters ontwikkelen zich door de duistere rand en dat blijft niet onbeproefd achter.

Voor mij is dit deel het beste, al blijf ik bij de mening dat Kiera er beter voor had gekozen om het samen te smelten met de Selectie. Met een trage, langzaam begin, krijgt het verhaal meer diepgang en ontwikkelingen. Helaas ben ik niet verzadigd na dit deel en blijf ik wat met honger zitten, maar de verslaving is des te groter om verder te gaan naar het laatste deel.