Een meeslepend en filmisch avontuur

"De Torenclub en de wraak van Keket" neemt je mee op een heerlijk avontuur door de woestijn, door eindeloze gangen in piramides en naar onontdekte geheime kamers. De schrijfstijl is daarbij fijn meeslepend, heel direct, vol variatie (wat knap is!) en vol met prettig relativerende grapjes als het misschien voor de jonge lezers wat al te spannend wordt.
Kleine knipoogjes, zoals dat je in een tent niet met de deur in huis kan vallen, werken dan prima. En temidden van alle oude historische zaken zijn dingen als de verwijzing naar een escape room terwijl de kamer net vol met zand stroomde of een hart dat aanvoelt als ‘een potje slime’ erg fijn om het contact met de jonge lezer van nu vast te houden en de af en toe heftige scenes van wat lucht te voorzien.

Daarbij strooit de schrijfster werkelijk op een verbluffende manier met feitenkennis, zowel van het hedendaagse als van het oude Egypte. Dat verraadt een hele uitgebreide en gedegen research, die veel indruk maakt. Het lijkt of ze de feiten zo uit haar mouw schudt, gedoseerd waar je het nodig hebt. Knap!
De illustraties helpen daarbij enorm om dingen te verduidelijken. Hadden er wat mij betreft nog veel meer mogen zijn!

Het boek laat zich lezen als een film, en vooral het laatste kwart is een ware rollercoaster, waarbij je als lezer goed je best moet doen om de razendsnelle ontwikkelingen te kunnen blijven volgen. Dat deel doet ook een groot beroep op je inlevingsvermogen. Dat magische dingen gebeuren, mummies kunnen opstaan en bewegen en zelfs de Egyptische goden blijken te bestaan en een grote rol spelen in de loop van het verhaal, dat moet je wel kunnen accepteren. Maar omdat je alles zo beeldend beschrijft hoeft dat nooit een probleem te zijn.

Dit boek is het derde deel van een trilogie, en het is vast makkelijker lezen als je de voorgaande delen kent. Ik had in het begin best veel moeite om te begrijpen wie nu precies wie was, en hoe de onderlinge verhoudingen liggen. Dan komt er ineens zomaar een naam voorbij, zonder introductie, en pas uit de latere context begrijp ik wie dit moet zijn. Omdat het bovendien best veel personages zijn, is het nog een hele puzzel om de hele club helder op een rijtje te krijgen. Eigenlijk had ik wel een tekening en/of een aparte beschrijving willen hebben van de hoofdpersonen en hoe zij zich tot elkaar verhouden. Dan was ik er sneller ingekomen. Maar dat bezwaar was vast weggevallen als ik de andere delen eerst had gelezen.

Dat de grote tegenstander Richard óók een Nederlander is (met duister blijvende beweegredenen), is wat mij betreft iets te toevallig in zo’n groots internationaal verhaal. Maar dat zal ongetwijfeld de Nederlandse jeugd, voor wie het geschreven is, aanspreken. Realisme wordt dan minder belangrijk, als het maar spannend is. En dat is het!