Lezersrecensie
Een oorlog duurt langer dan de oorlog zelf
In deze roman wordt het verhaal verteld vanuit het perspectief van de bijna 12-jarige Heindert. De situatie is Nederland 1952.
Heindert weet niet beter dan dat hij met zijn moeder Suze samenwoont en dat hij verder geen familie heeft. En tijd om vriendjes te maken, heeft hij ook al niet, want zijn moeder komt om de haverklap met het bericht dat zij wéér gaan verhuizen. Maar ook zonder dat steeds maar verhuizen is het voor hem niet makkelijk aansluiting te vinden. Hij wordt meestal door iedereen heel vijandig bejegend en uitgescholden.
Hoe dat komt en waarom Suze en Heindert steeds op de vlucht lijken te zijn en hoe het toch steeds weer bekend wordt wat hun achtergrond is, wordt gedurende het verhaal steeds duidelijker. Suze heeft aan het begin van de oorlog namelijk een relatie gehad met een Duitse soldaat en Heindert is hun zoon. Dit wordt haar voortdurend nagedragen. Suze is door alle ervaringen volledig getraumatiseerd en meer dan eens is de situatie dat Heindert voor zijn moeder zorgt in plaats van andersom.
Het verhaal neemt een wending als Suze en Heindert na een aantal zenuwslopende omzwervingen in Duitsland aankomen. De sfeer is daar totaal anders en Heindert voelt zich eindelijk welkom. Heindert ontdekt meer over zijn afkomst en over zijn vader. En hij gaat steeds beter aanvoelen wat zijn moeder voor hem in Duitsland van plan is, wetende dat zij zelf niet meer tot veel in staat is. Het is voor hem best moeilijk accepteren dat de zorg voor zijn moeder nu door anderen wordt overgenomen.
Ik vind het knap hoe de schrijfster een “echte” jongen heeft neergezet. Met enerzijds een hang naar nog kind mogen zijn en anderzijds al een groot verantwoordelijkheidsgevoel en zorg om zijn moeder. Oostwaarts is een fijne leeservaring uit een periode uit onze redelijk recente geschiedenis, met geloofwaardige personen en voldoende aanknopingspunten om je nader in te verdiepen of over na te denken.
Een uitgebreidere beschrijving is te vinden op mijn lees- & leefblog: "Hoe WO II voor ons niet ten einde kwam".
Heindert weet niet beter dan dat hij met zijn moeder Suze samenwoont en dat hij verder geen familie heeft. En tijd om vriendjes te maken, heeft hij ook al niet, want zijn moeder komt om de haverklap met het bericht dat zij wéér gaan verhuizen. Maar ook zonder dat steeds maar verhuizen is het voor hem niet makkelijk aansluiting te vinden. Hij wordt meestal door iedereen heel vijandig bejegend en uitgescholden.
Hoe dat komt en waarom Suze en Heindert steeds op de vlucht lijken te zijn en hoe het toch steeds weer bekend wordt wat hun achtergrond is, wordt gedurende het verhaal steeds duidelijker. Suze heeft aan het begin van de oorlog namelijk een relatie gehad met een Duitse soldaat en Heindert is hun zoon. Dit wordt haar voortdurend nagedragen. Suze is door alle ervaringen volledig getraumatiseerd en meer dan eens is de situatie dat Heindert voor zijn moeder zorgt in plaats van andersom.
Het verhaal neemt een wending als Suze en Heindert na een aantal zenuwslopende omzwervingen in Duitsland aankomen. De sfeer is daar totaal anders en Heindert voelt zich eindelijk welkom. Heindert ontdekt meer over zijn afkomst en over zijn vader. En hij gaat steeds beter aanvoelen wat zijn moeder voor hem in Duitsland van plan is, wetende dat zij zelf niet meer tot veel in staat is. Het is voor hem best moeilijk accepteren dat de zorg voor zijn moeder nu door anderen wordt overgenomen.
Ik vind het knap hoe de schrijfster een “echte” jongen heeft neergezet. Met enerzijds een hang naar nog kind mogen zijn en anderzijds al een groot verantwoordelijkheidsgevoel en zorg om zijn moeder. Oostwaarts is een fijne leeservaring uit een periode uit onze redelijk recente geschiedenis, met geloofwaardige personen en voldoende aanknopingspunten om je nader in te verdiepen of over na te denken.
Een uitgebreidere beschrijving is te vinden op mijn lees- & leefblog: "Hoe WO II voor ons niet ten einde kwam".
1
Reageer op deze recensie