Bij vlagen prachtig, soms sterk uitvergroot

In deze familiekroniek maken we kennis met vier zussen, die erg aan elkaar zijn gehecht. Julia, de oudste zus, weet wat zij wil en hoe zij omstandigheden en andere mensen naar haar hand kan zetten. Sylvie is meer ingetogen, houdt erg van lezen, en gaat helemaal op in verhalen over romantische en onstuimige liefdes. Verder is er de iets jongere tweeling Emeline en Cecilia. Emeline werkt in de kinderopvang, waar zij haar vrouw leert kennen. Cecilia is kunstenares en maakt prachtige schilderijen en muurschilderingen. In de verschillende hoofdstukken worden hun levens verteld vanuit het perspectief van Julia, Sylvie en William.

We leren ook hun ouders kennen: Rose Padavano, een dominante vrouw, gefrustreerd omdat zij al heel jong moeder werd en daarom door haar eigen moeder werd afgewezen. En Charlie, een lieve man en dromer, die liever de gedichten van Walt Whitman leest is en troost zoekt in de drank, dan te werken aan zijn carrière. Als rode draad door het boek loopt het leven van William Waters, fanatiek basketballer. Al vrij jong trouwt hij met Julia, eerder op haar initiatief dan op het zijne. Door zijn depressiviteit loopt dit huwelijk spaak. Er wordt wel een dochter uit geboren, Alice, die later ook in verschillende hoofdstukken aan het woord komt.

De zussen zijn extreem aan elkaar gehecht. William is sympathiek maar zwaar op de hand. Zijn depressies komen vooral doordat hij van zijn ouders weinig liefde heeft mee gekregen. Zij zijn nooit over de dood van zijn jong gestorven zusje Caroline gekomen, en hadden liever gehad dat William zou zijn gestorven. Moeder Rose is eveneens beschadigd door haar verleden, en heeft zich ontwikkeld tot een eigenzinnig en moeilijk toegankelijk mens. Dit heeft de nodige gevolgen voor haarzelf en haar gezin. In feite heeft elk persoon in het boek veel te lijden van de problemen in hun ouderlijk huis. Hoeveel drama wil je hebben?

Meer wil ik niet over de inhoud kwijt, om niet te veel weg te geven voor mensen die het boek nog willen lezen.

Ik raakte getriggerd door het prachtige omslag en de mooie titel. Het zal je maar gezegd worden: je bent prachtig. Een mooie bevestiging dat je er toe doet en dat er van je wordt gehouden. We zouden het vaker tegen elkaar mogen zeggen.

Het verhaal komt traag op gang. Maar in de loop van het verhaal raak je vertrouwd met en geboeid door de karakters, die goed worden uitgewerkt, hoewel soms wat overdreven uitvergroot. Er komen interessante thema’s aan bod, over opvoeding, menselijke onmacht, twijfel en onzekerheid, veerkracht en hoop, trouw, en diepgaande liefde voor elkaar. Het verhaal laat zien dat de combinatie van pillen, praten en liefdevolle aandacht helend werkt voor mensen met een depressie. Opvallend is de passage waarin Sylvie onder ogen ziet dat zij het katholieke geloof achter zich heeft gelaten, maar nog veel last heeft van schuldgevoelens. Schuld en schaamte, jammer dat het Christelijke geloof hier overdreven zwaar toe aanzet, in plaats van mensen vertrouwen te geven en te bevestigen in hun bestaan. Gelukkig is dat tegenwoordig een stuk verbeterd.

Als je alle plus- en minpunten bij elkaar optelt, dan hebben lezers die van romans en familiekronieken houden er een prachtig boek aan. Voor Ann Napolitano en haar lezers wil ik afronden met: Je bent prachtig!