Vaderskind

In Vaderskind dient de misdaad meer als achtergrondmuziek. Bauer legt de focus op de personages en de omgeving waarin het zich allemaal afspeelt. De omgeving wordt perfect neergezet. Je waant je in de neerslachtige, mistroostige, grijze en depressieve omgeving van Limeburn waar de inwoners verwachten elk moment natte voeten te krijgen. Herhaaldelijk vraag je je af waarom mensen dan niet gewoon verhuizen, maar zo simpel is het natuurlijk niet.

"Ze had zich vergist.
De zee was niet in hun huis.
Hun huis was in de zee."

Het zou beter zijn geweest als Bauer de personages met dezelfde zorg vormgegeven zou hebben. Het verhaal wordt grotendeels vanuit het perspectief van Ruby verteld en daar wringt de schoen. Soms zijn kinderen wel wat ouder/volwassener in hun doen en laten, maar dit was iets te. Als je niet beter wist, zou je haast gaan denken dat Ruby achttien is in plaats van pas tien. Ook had ik zo mijn vraagtekens bij politieagent Calvin Bridge. Zijn relatieproblemen leken belangrijker dan de vermissingen/moorden.

Het tempo in Vaderskind is niet heel hoog en nagelbijtend spannend is het ook niet, maar Bauer weet net genoeg de aandacht vast te houden. Als lezer weet je allang wie de moordenaar is (het ligt er nogal dik bovenop), maar je wilt toch weten hoe het uiteindelijk afloopt.

3 sterren voor Vaderskind.

Miriam