bizar verhaal maar bijzonder sfeervolle tweede deel

Er wordt wat afgedwaald in Styxmata, het tweede deel in de Styx-trilogie over de gelijknamige zombieflik. De ondode Styx dwaalt door het moderne Wenen en het oude Wenen van de belle époque. Komt bij zijn dwaaltochten diverse historische figuren tegen met wie hij filosofische discussies voert en komt er achter dat een reeks terroristische aanslagen in het heden een connectie heeft met de aanslag op Franz Ferdinand, de moord die de Eerste Wereldoorlog ontketende. De lezer merkt het al, Dhooge schept er genoegen in om met allerlei elementen te spelen. Het eerste deel, Styx, was al een bizar maar aangenaam mengelmoes van allerlei verschillende genres, maar in het tweede deel doet hij er een schep bovenop. Dit maakt Styxmata een vrij surrealistische leeservaring waarbij de plot alle kanten opvliegt. Dat deert echter niet, het gaat immers om de zwerftocht die Styx aflegt, niet om de bestemming.

Styxmata begint een paar maanden na de gebeurtenissen van het eerste deel. Inspecteur Styx, die nadat hij vermoord werd om onverklaarbare redenen wederopstond als zombie, heeft zijn oude leven achter zich gelaten en dwaalt nu rond in het nachtleven van Wenen. Hij vlucht letterlijk weg in het verleden, want het zakhorloge van zijn overleden schoonvader stelt hem in staat, wederom om onverklaarbare redenen, te vertoeven in het oude Wenen van vlak voor de Eerste Wereldoorlog. In het verleden is hij namelijk weer een gewoon mens en niet een rottend wandelende lijk. Het enige probleem is dat Styx om de zoveel tijd terug moet naar het heden om aan zijn voedingsbehoeften als zombie te voldoen. Deze routine wordt ruw verstoord wanneer zijn voormalige assistant Joachim Delacroix opduikt.

Delacroix, nu zelf hoofdinspecteur, heeft Styx nodig om een zaak op te lossen. Er is namelijk een reeks van aanslagen gepleegd waarbij bezoekers van musea over de Eerste Wereldoorlog zijn blootgesteld aan gifgas. Delacroix meent dat Styx als oude flik kan helpen om deze zaak op te lossen.

Dat Delacroix niet louter professionele intenties daarbij heeft, blijkt wanneer hij in de afgelopen maanden een relatie heeft opgebouwd met de weduwe van Styx. Zij heeft echter nog niet de dood van haar voormalig echtgenoot kunnen verwerken en Delaxcroix wil dat Styx haar de kans geeft afscheid te nemen. Dat is echter niet iets waar Styx, in zijn half-ontbindende staat, naar uit kijkt.

Om het nog gecompliceerder te maken begint Styx verliefd te raken op een mysterieuze jongedame in het sanatorium waar hij in het verleden verblijft. Plus komt Styx in het heden er achter dat hij wellicht niet de enige is met zijn bijzonder conditie en dat Styx wellicht een bijzonder rol, welhaast Messiaanse rol, te vervullen heeft.

De lezer merkt het al, Styxmata zit tjokvol met allerlei verhaallijnen en nieuwe ontwikkelingen. Dat maakt het plot op sommige punten rommelig. Vooral het detective aspect van Styxmata steekt hierdoor zwak af in vergelijking met de rest. Styx wordt als een superflik beschreven, maar echt speurneuzen doet hij niet. Daarbij komt dat de slechterik die al die aanslagen op zijn geweten heeft - de lezer vergeet bijna dat er ook nog een bad guy is - niet door toedoen van de speurders wordt ontmaskerd maar door een paar hele onlogische keuzes.

Het zwakke van het detective gedeelte steekt hierbij extra af naast de bijzonder sterke sfeer van Styxmata. Dhooge sleurt je mee in het onwerkelijke leven van de ondode Styx. Het is een genot om Styx te volgen door zijn zwerftochten in het moderne en oude Wenen. Hoogtepunten hierbij zijn de diverse filosofische gesprekken die hij heeft met historische figuren. Vooral het gesprek die Styx voert met een ziekelijke schrijver uit Praag en deze schrijver helpt aan een idee voor een verhaal over een monsterlijke metamorfose is ronduit briljant.

Styxmata is dus, net zoals zijn voorganger, een wat bijzonder boek. Niet iedereen zal het kunnen waarderen, maar voor mensen die van het eigenaardige houden en een soms wat onlogische plot voor lief kunnen nemen, zijn de zwerftochten van Styx meer dan de moeite waard om te lezen.